Precies aan de andere kant van de hemel is een plaats, en
die heet Regenboog Brug. Als een dier waar je heel veel van houdt doodgaat, dan
gaat het naar de Regenboog Brug.
Daar zijn grasvelden en heuvels voor onze
geliefde vriendjes,
daar kunnen ze rennen en met elkaar spelen.
Er is genoeg te eten, er is water
en zonneschijn,
en ze voelen zich
daar warm en prettig.
Alle dieren die ziek waren worden daar weer
beter, alle oude dieren worden weer jong.
Alle dieren die gewond waren,
of verminkt, krijgen weer een sterk gezond lichaam.
Precies zoals wij ze herinneren in onze dromen over de dagen van weleer... De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is alleen een
klein dingetje:
ze vinden het jammer dat ze jou achter hebben moeten laten...
Ze brengen hun dagen door met rennen en spelen met elkaar,
maar dan
op een dag kan het gebeuren
dat eentje plotseling stopt met spelen, en in de
verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen,
hij begint te trillen van opwinding. Plotseling breekt hij uit de groep en vliegt over het
gras, sneller en sneller.
Hij heeft jou gezien, en als jij en je lieveling bij elkaar
komen pakken jullie elkaar beet,
en jullie zijn voor altijd bij elkaar.
Het dier kust je gezicht,
jouw handen strelen zijn kopje weer,
en je kijkt weer in die lieve ogen, die je zo lang
niet gezien hebt,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.
En dan gaan jullie samen over de
REGENBOOG BRUG.
copyright Yvonne Makkinje
Hier is plek voor
verdriet.
Verdriet om een gestorven konijntje, je
vriendje, vriendinnetje, je lievelingetje.
Verdriet waar je geen raad mee weet, omdat je
het gevoel hebt dat je alleen staat.
Omdat niemand je verdriet begrijpt.
Omdat gezegd wordt:
och, het is maar een konijntje,
dan koop je toch gewoon een ander.
Hier is de plek om anderen te ontmoeten met hetzelfde verdriet,
zodat je niet meer alleen bent, en troost kunt vinden. Schrijf hier naar Maryo, je verhaal, of gedicht wordt geplaatst.
Om je eigen verdriet te verwerken, om troost te vinden en om een ander troost te bieden.
GEDICHT: Lees hier het prachtige gedicht: Do not stand at my grave and weep van Mary Elizabeth Frye
(Vergeet niet je geluid aan te zetten....)
NEDERLANDSE VERTALING
Huil niet aan mijn graf
Ik ben daar niet. Ik slaap niet.
Ik ben duizend winden die waaien
Ik ben de diamanten glinstering op sneeuw
Ik ben het zonlicht op het rijpend graan
Ik ben de zachte herfstregen
Rouw niet bij mijn graf
Ik ben het bedauwde gras bij het ochtendgloren
Waar rustige oceanen het land ontmoeten
Ben ik de voetstappen in het zand
Om je door de uitputtende dag te leiden
Ik ben nog hier... Ik zal er altijd zijn
Als je in de morgenstilte wakker wordt
ben ik de snel opstijgende vlucht kalm rondcirkelende vogels
Ik ben de sterren die 's nachts schijnen
Huil niet aan mijn graf
Ik ben daar niet. Ik ben niet dood.
