Johannes

5 Jaar geleden vonden we een klein zwart konijn in het bos waar we altijd wandelen. Onze kinderen zeurden al heel lang om een konijntje, maar het is geen pak suiker. Mijn man grapte: 'als ik hem kan pakken is het ons konijn' in de veronderstelling dat dat niet zou lukken.
Maar 't konijntje was dusdanig verzwakt dat hij het zo kon oppakken. Eenmaal thuis heeft het beestje bijna een kwartier achter elkaar gedronken.
Mijn man maakte een groot hok tegen het huis en we hadden er een gezinslid bij. We noemen 'hem' Johannes, pas 2 jaar later kwamen we erachter dat het een vrouwtje was....
Johannes was een heerlijk konijntje. Lief, eigenwijs, ze had er lol in om de kippen aan het schrikken te maken, rende er met wapperende oortjes keihard tussendoor en kwam daarna bij je zitten genieten.
Vandaag vond ik haar in haar nachthok, bibberend. We hebben haar mee naar binnen genomen, het schokken stopte toen ik mijn hand op haar legde.
Ik heb bij haar gezeten, toen ze twee keer kreunde en stierf. We hebben haar begraven waar we haar hebben gevonden.

We missen haar erg.

Groet Mirjam