Ik heb mezelf nu drie nachten in slaap gehuild. Toen ik je op maandag dood in je kleine huisje vond, explodeerde mijn hart. Ik weet dat ik je de laatste dagen een beetje verwaarloosd had omdat ik problemen met mijn gezondheid had. Ik dacht dat ik later tijd genoeg had om het goed met je te maken. Dat je er niet zou zijn is iets wat niet in me opkwam. Ik voel me zo schuldig dat ik niet bij je was toen je in je kleine huisje kroop en stierf. Ik had er geen idee van dat er iets mis met je was. Het spijt me zo verschrikkelijk.

Ik herinner de dag dat Elsje en Anneke thuiskwamen, terwijl ze een vreemdsoortige doos droegen. Elsje zei: "Kijk mam, dit is mijn schoolproject. Ik moet voor een konijntje zorgen". Ik keek naar je, zo klein en donzig met je glanzende ogen en met je kleine neusje naar me snuffelend, en wist dat je van mij zou zijn. Ik zou Elsje een poosje voor je laten zorgen. Maar, jij zou mammie’s konijntje zijn.

Je was mijn eerste konijntje. Ik wist niet hoe konijntjes zich hoorden te gedragen. Die eerste nacht, toen je ging liggen en je kleine pootjes languit achter je strekte, dacht ik dat je doodging. Ik bleef de hele nacht bij je waken, om er zeker van te zijn dat alles goed met je was.

Ik zal nooit vergeten hoe fijn je het vond om met mij in de kamer te zitten, hoe je kringetjes om me heen rende om lekkers te krijgen, hoe fijn je het vond om op de harde houten vloer te liggen omdat dat koel was, en hoe heerlijk je het kleine stukje banaan ‘s morgens vond. Je vond het niet leuk als je nagels geknipt werden, maar je vond het heerlijk om gekamd te worden, en daarna legde je altijd je kleine kopje op mijn schouder als een baby die een flesje leeg had.

Je was vier jaar mijn konijntje. We noemden jou het Paas-konijntje, en verzonnen verhaaltjes over wat je op Pasen deed. Soms noemden we je Likkie, omdat je het leuk vond om ons gezicht te likken. Je liet me altijd weten wanneer je honger had, dan pakte je je schaal met je tanden en gooide het door je kooi...je maakte zoveel herrie dat je niet te negeren was...

Dus, hoe kon je nou zomaar gaan liggen en sterven, eenzaam? Was ik zo in beslag genomen door andere dingen dat ik je niet om hulp heb horen roepen?

Ik heb je een ereplaats gegeven in mijn eeuwige tuin. Ik heb vergeetmijnietjes op je graf geplant, om je warm te houden. En het kleine beeldje van een hangoorkonijntje, wat ik verleden jaar heb gekocht omdat het zoveel op jou leek, heb ik op jouw rustplaats gezet. Daar staat het, als een wakend konijn, om jou te beschermen. Dat troost me.

Dag mijn kleine konijntje, mijn grappig klein vriendje. Ik zal je mijn hele leven in mijn hart dragen.

Brenda