Dag lief Nootjemallootje van me... de afgelopen 3,5 jaar waren super met jou!
Toen we je 3,5 jaar geleden bij Bunnybin ophaalden als vriendinnetje voor Tijger was ik gelijk verliefd op je, met je lieve grijze oortjes(uit de rechter was een piepklein hapje, ik weet niet hoe dat gekomen is, maar dat vond ik wel schattig staan, en je had er geen last van...) De liefde was niet echt wederzijds, je moest erg wennen. Vond Tijger ook maar niks in het begin. Als ik je wilde aaien kreeg ik spontaan een hap of een klap (je kon goed slaan met die voorpootjes). Je vond handen maar niks. Met veel liefde en geduld werd 't allemaal beter, jij en Tijger werden verliefd en onafscheidelijk, en mij begon je ook steeds leuker te vinden. Na plusminus een half jaar was je een heel ander konijn, dol op aaien en knuffelen. Nog iets later was je zelfs niet meer bang voor "vreemden".
Ik vond 't zo leuk dat je je thuisvoelde bij mij. Ik weet nog dat ik een keer een paar dagen naar Texel was, kleine vakantie, en vriendlief zou op de konijnen passen. De eerste ochtend kreeg ik om half 8 een telefoontje van hem.... Noonoo heeft niks gegeten vannacht en wil nu ook niks eten!! Paniek alom, zelfs de lekkerste dingen wou je niet hebben. Toevallig zou mijn broer ook naar Texel komen die dag, dus ik heb hem gebeld, hij is langs ons huis gereden en heeft Tijger en jou (ja ja, allebei, want anders was dat weer een drama geworden...:-)) opgepikt, samen met de hele medicijndoos, zodat ik op Texel met je aan de slag kon. Na zo'n 2,5 uur in de auto en op de boot kwamen jullie aan... ik nam je op schoot, hield wat hooi voor je neus, en je at het op!! Die medicijnen zijn niet meer nodig geweest. (dat Tijger vervolgens een dag nodig had om bij te komen van de autorit was wel zielig...)
Ik had wel altijd het gevoel dat je een "konijn op leeftijd" was, je was wat minder actief dan de andere konijnen. Een paar maanden geleden begon je ook af te vallen, terwijl je wel erg goed at. Ongeveer anderhalve maand geleden merkte ik dat je wat weinig kracht had in je achterpootjes, en dat werd steeds erger. We waren al een paar keer bij de dierenarts geweest, en die vond je er niet zo goed uitzien, zei ook dat je minstens een jaar of 10 was. Bij een van de laatste bezoekjes werd duidelijk dat je minstens drie grote tumoren in je buikje had, en dat die ervoor zorgden dat je zo zwak was, inmiddels kon je nauwelijks meer lopen. Het had geen zin om die te opereren volgens de dierenarts want, al zou ze de tumoren weg kunnen halen, dan nog kreeg je daar de kracht in je achterpootjes niet mee terug, en zeer waarschijnlijk zou je niet eens bijkomen uit de narcose.
Ik heb je naar binnen gehaald, want met Tijger samenleven ging niet meer zo goed, en je had het steeds erg koud. Ik had gehoopt dat je zo nog een poosje gelukkig bij ons binnen zou kunnen leven, maar de dierenarts had al gezegd dat het niet meer zo lang zou duren. Na een paar dagen werd het echt heel erg. je lag alleen nog maar, kon niet meer zelf naar je drinkbak of etensbakje. Dus iedere paar uur hield ik vanalles voor je neus om je te laten drinken en eten...Je vond het nog wel heerlijk om lekker te knuffelen, dus ik heb vreselijk veel bij je gezeten, en avonden met je op de bank gelegen.
Het was werkelijk waar de moeilijkste keuze die ik ooit heb moeten maken, maar toen het de dagen daarna alleen maar slechter werd en je ook ging knarsetanden van de pijn, en ik je een paar keer per dag moest schoonmaken omdat je je keutels en je plas gewoon liet lopen, en je wel wilde eten maar daar bijna in stikte omdat je de kracht niet meer had om goed te kauwen, heb ik de knoop doorgehakt. In overleg met de dierenarts hebben we je in laten slapen, op 12 oktober 2005.
Het ging heel rustig, je sliep snel in en lag lekker bij mij, in je favoriete houding, met je koppie onder mijn kin.
Ik hoop dat je het nu goed hebt, je bent vast fijn bij Bizzie, wij missen je nog altijd vreselijk, we zullen je nooit vergeten.
een hele dikke knuffel van Anne en Tijger
