Mijn lieve Bobbie, ik weet het niet meer toen ik je kreeg omdat ik toen best jong was. ik vond het altijd leuk om met je te spelen, je lekker te aaien, met hooi spelen, hutten bouwen, je te knuffelen en lekker naast je te liggen als je eruit was.
je rende altijd door de hele keuken en gang heen, we moesten je echt in de gaten houden, soms liep je opeens de trap op en dan weer aan de mat te krabben! je was ook altijd vrolijk en je had zo'n leuke snoet!
ik kon altijd bij je terecht als ik ergens mee zat, dan luisterde je altijd naar me en gaf me kusjes. ik hield je ook altijd in de gaten, als er wat was met je bijvoorbeeld dat je niet at werd ik al verdrietig en dacht dat er wat ging gebeuren, ik heb je ook al zo vaak gered van de dood!
na een paar jaar kregen we er nog een konijn bij Nijntje. zij was nog best jong maar jullie werden dikke maatjes en gingen altijd met elkaar rennen. jullie waren zo leuk om te zien samen jullie likte elkaar, lagen tegen elkaar en speelde met elkaar. maar na een aantal jaar ging het wat slechter.
je was al een tijdje zwak en mager. ik had eerst niks door en dacht dat het goed met je ging, omdat je altijd heel veel at en dronk, maar helaas was je mager en zwak. Je kon niet meer goed op je poten staan, je viel dan steeds naar voren, kwam dan moeilijk overeind en kon niet lang op een plek stilstaan.
Je plaste ook overal in de kooi en op de grond, want je kon het niet meer ophouden. toen een maandag na het weekend na besloten we maar naar een dierenarts te gaan. die zei dat je geen pijn had dus we moesten je gewoon veel eten geven, zodat je weer dikker werd en sterker op je poten stond.
ik had hier echt hoop in en geloofde dat je echt beter zou worden. in de eerste dagen ging het ook beter en stond meer op je poten en begon onwijs te eten. maar op een vrijdag een dag voor mijn verjaardag ging het heel slecht met je, je kon helemaal niet meer opstaan en lag alleen maar. als ik hem dan overeind hielp bleef je heel even staan en viel daarna weer om. het was heel zielig om te zien, maar omdat je bleef eten hadden we er nog hoop in!
die zaterdag was er geen verandering dus gingen we opzoek naar een bepaald soort voedsel, dit hadden we gevonden en omdat er "levensreddend" opstond dacht ik echt dit gaat hem helpen nu komt je er helemaal bovenop vooral omdat er "levensreddend" opstond. ik kon dus met vol vertrouwen slapen.
die volgende dag was er geen verandering, behalve dan dat je niet meer at, je wou niet meer leven. wij zijn toen naar de dierenarts gegaan en hebben je laten inslapen. ik heb er nog steeds heel erg verdriet van en mis je ook nog heel erg, maar ik weet wel dat je nu geen pijn meer hebt en dat je er nog steeds bent maar dan zonder lichaam.
gelukkig hem ik veel fotos en mooie herinneringen van je en ook nog steeds een ander konijn.

ik wil in ieder geval geen ander konijn erbij want dan lijkt het net alsof ik Bobbie heb vervangen. ik heb heel erg van Bobbie genoten en zal hem nooit vergeten! ondanks dat hij nu is overleden is hij toch 15 geworden. hij heeft een goed leven gehad en ik heb hem al een paar keer gered waar ik ook heel erg blij om ben.
Maar jammer genoeg is hij toch niet beter geworden. Ik weet nu wel dat hij geen pijn meer heeft en daar ben ik wel blij om, ik hoef niet meer elke ochtend te zien hoe hij niet kan opstaan en dat hij liggend poept en plast en dat zijn poep aan zijn huid plakt en dat wij hem liggend eten moeten geven.
Ik mis hem nog altijd en ben ook nog vaak verdrietig maar gelukkig is hij erg nog wel op een andere manier.

Je blijft mijn allerbeste vriend Bobbie!