In maart 2001 zag ik je in een glazen bakje zitten in de dierenwinkel.
Kort ervoor had ik mijn konijn Flip moeten laten inslapen en ik was op zoek naar een ander konijn.
En toen zag ik jou.... Ik werd terplekke smoorverliefd op die prachtige ogen van je.
Er was geen twijfel meer mogelijk: jij werd het en moest met mij mee naar huis.

Als een klein wit pluizig bolletje wol van zes weken oud maakte je je intrede in mijn huis.
Met je koddige zwarte oortjes rechtop huppelde je door de kamer.
Je had nog babyhaartjes; zo zacht en zo wollig.
Al gauw werd het mij duidelijk dat je een konijn was met streken.
Hoe klein je ook was: eigenwijs en zelfverzekerd stapte je hier rond.

Maar al snel groeide je uit tot een prachtig slank konijn met elegante pootjes.
Ik had toendertijd nog een bak met een paar vissen en dat vond jij altijd heel interessant.
Op een dag liep je weer eens los en ineens nam je een sprong en... PLONS!
Zo rechtstreeks de bak met vissen in!
Razendsnel was ik bij je en heb ik je uit het water gehaald.
Tot je nek toe was je drijfnat.
Druipend heb ik je op een handdoek neer gezet om je af te drogen.
Ik kwam niet meer bij van het lachen! Je zag er ook zò komisch uit!
Na dit incident heb ik voortaan wel een deksel op de bak met vissen gelegd.

Met het ouder en groter worden werden ook je hormonen aktief. Hèèl erg aktief....
Zonder aarzeling heb ik je naar de dierenarts gebracht voor castratie.
Toen je weer thuis kwam wilde je niet meer eten en drinken.
Dus kon ik weer terug met je naar de dierenarts.
Die grinnikte wat en zei tegen je: '' Wat een aansteller ben jij zeg.''
Ik heb het je nog vaak verteld en nog altijd moet ik er om lachen.

Twee jaar heb je alleen in een hok gewoond.
Ik wist namelijk toen nog niet dat konijnen graag samenleven met een soortgenootje.
Daar kwam ik pas achter toen ik een computer kreeg en op internet ging lezen over konijnen.
En toen had ik gauw het besluit genomen: jij moest een vriendinnetje krijgen.

Na wat zoeken vond ik Jennie in een dierenwinkel.
Een wit/grijs konijntje van drie maanden oud wat verlegen onder mijn jas kroop.
Terplekke werd ik smoorverliefd op dat kleine konijnenmeisje.
Al vond ik haar toen spuuglelijk en niet echt lekker ruiken zoals veel konijnen dat wel doen.
Maar ja... Ze kroop zo verlegen bij mij weg en toen smolt mijn hart en was ik verloren.
Ik nam haar mee naar huis en heb ik jullie met elkaar laten kennismaken.
Nou, het was maar een saaie koppeling hoor.
Gewoon liefde op het eerste gezicht bij allebei.
Jij vond het duidelijk gewèldig om zo'n lieve konijnenmeid telkens in je buurt te hebben.
En Jennie heeft jou vanaf het allereerste moment tot haar grote held gebombardeerd.
Na èèn nachtje apart te hebben geslapen heb ik jullie zonder problemen in èèn hok kunnen zetten.

Klef. Kleffer dan klef waren jullie als stelletje.
Onafscheidelijk. Werkelijk waar. Altijd zaten jullie dicht tegen mekaar aan.
Als de èèn de ander even niet meer zag werd er gelijk een zoektocht gestart.
Ook bij Jennie sloegen de hormonen toen op tilt.
Constant maakte ze nestjes, verzamelde hooi en trok de haren niet
alleen bij zichzelf er uit, maar ook bij jou.
Arme lieverd dat je was moest je daar natuurlijk niks van weten.
Op een gegeven moment was de maat voor mij vol en heb ik ook Jennie
naar de dierenarts gebracht voor castratie.
Ze was nog maar net oud genoeg voor zo'n ingreep.
Maar ik wilde niet langer wachten.
Ze maakte jou het leven aardig zuur en daarvoor had ik jullie niet gekoppeld.
Nadat Jennie weer was thuis gekomen heeft ze zichzelf van top tot teen helemaal schoongelikt.
Twee nachtjes heeft ze naast jouw hok in een eigen hok geslapen.
En toen konden jullie weer bij elkaar.
Jennie werd veel rustiger na de castratie en schijnzwanger is ze nooit meer geweest.
Eind goed al goed.

Ik kocht hekjes om een grote ren van te maken voor in de huiskamer.
Want jullie samen op avontuur loslaten in heel de huiskamer betekende veel
ondeugende streken en half doorgeknaagde stoelpoten.
Bovendien zat jij telkens halverwege de trap voordat ik maar met mijn ogen had geknipperd.
Je was ook zo'n boef hè...
En Jennie durfde nooit op het vloerkleed te lopen, de gekke griet.
Dus moest er maar een ren komen en zo gezegd zo gedaan.

Jaren gingen voorbij.
Jullie leefden samen lang en gelukkig.
Ik genoot van jullie aanwezigheid in mijn huis.
Ik moest vaak stiekem erg lachen om jullie streken.
Mijn voorheen keurige deurmat vertoonde al gauw half afgeknaagde stukken.
De houten deurdrempel vertoont ook duidelijke knaagsporen van jullie scherpe tandjes.
Maar ach... ik vergaf het jullie allemaal wel weer hoor.
Als jullie samen maar lol hadden en lekker konijn konden zijn.

En toen werd Jennie ziek.
Heel erg ziek.
Ze had duidelijk veel pijn en wilde niet meer eten en drinken.
Met spoed ben ik met haar naar de dierenarts gegaan.
Die gaf Jennie direct pijnstilling voordat ze haar ook maar had onderzocht.
Jennie bleek flink verstopt te zitten en ze was bovendien onderkoeld.
Twee nachten heeft ze bij de dierenarts gelogeerd.
Ik heb jou later nog naar haar toe gebracht voor wat steun.
En daar zaten jullie dan: samen in een hokje bij de dierenarts.
Jennie dicht bij de warmtelamp en van jouw koppie straalde de verbazing af.
Gelukkig knapte Jennie weer op en mocht ze terug naar huis.
Waar ze vervolgens weer weigerde om ook maar iets te eten.
Lichtelijk wanhopig bracht ik Jennie weer naar de dierenarts.
Nu bleek ze grote haken op de kiezen te hebben.
Onder narcose zijn die haken verwijderd en toen was Jennie echt weer de
oude Jennie zoals altijd.

Jij weigerde ook regelmatig te eten.
De eerste paar keren wilde ik altijd gelijk met je naar de dierenarts.
Maar later, toen ik je wat beter kende, wachtte ik eerst maar eens rustig af.
Vaak bleek je dan gewoon een baaldag te hebben of zo.
De volgende dag was er dan niks meer aan de hand en at je weer
in no time je bakje met eten leeg.
Maar èèn keertje hield je het maar liefst drie dagen vol om bijna niks te eten.
Ik bracht je naar de dierenarts en die hield je daar om later
onder narcose je gebit eens goed te gaan bekijken.
Een paar uur later werd ik door de dierenarts gebeld:
'' Nou, ik weet niet wat wat er met Joris aan de hand moet zijn,
maar hij zit hier heerlijk zijn bakje leeg te eten!''
Jij grote boef dat je was! Je vond die dure dierenartsbrokjes natuurlijk veel lekkerder
dan de goedkopere brokjes die ik altijd voor je kocht.
Beschaamd heb ik mijn excuses gemaakt aan de dierenarts, toen ik je weer kwam ophalen.
Hij kon er gelukkig wel om lachen.
En ik ook hoor. Stiekem.

In de zomermaanden konden jullie met mooi warm weer lekker loslopen op het balkon.
Dat was altijd dikke pret en reden genoeg voor komische vreugdesprongen.

Jullie genoten van de buitenlucht en luisterden altijd naar de wind en de vogeltjes.
Als ik zag dat jullie pret hadden, dan was ik ook gelukkig.
Ik praatte altijd de ganse dag tegen jullie over van alles en nog wat.
Vaak luisterden jullie niet eens, maar ik vond het gewoon fijn om te doen.

Samen werden jullie ouder.
En daarmee ook wat rustiger en knuffeliger.
De deurmat en de drempel werden eindelijk wat met rust gelaten.
Naarmate de tijd verstreek raakte ik steeds meer door jullie vertederd.
Altijd lagen jullie samen op de handdoek in de gang te knuffelen.
En dan kwam ik bij jullie zitten en hielden we een groepsknuffel.

Heerlijk was zoiets!
Voor ons alledrie was dat intens genieten.

Gouden tijden heb ik met jullie beleefd.
Jullie waren altijd zo ontzettend lief voor elkaar en ook voor mij.
Vaak heb ik zo om jullie moeten lachen.
Jullie waren gewoon voor elkaar gemaakt.
Een perfect stel waren jullie samen.

Tot jouw gezondheid Joris ineens in rap tempo begon te verslechteren.
In korte tijd verloor je veel gewicht.
Ik merkte dat je je harde brokjes niet meer weg kreeg.
Voortaan weekte ik eerst jouw brokjes in warm water en dan ging het wel goed.
Je ging zo snel achteruit dat ik besloot om je niet meer mee te nemen naar de dierenarts.
Ik wilde je niet bij Jennie je grote liefde en steun weghalen.
Je was bijna negen jaar en ik wilde je in alle rust en waardigheid laten sterven.
Intensief ben ik met je bezig geweest.
Tot het laatst toe ben je zelf blijven eten.
Je had echt geen pijn en dat stelde mij gerust.

Afgelopen woensdagavond laat 28 okt 2009 gaf ik je nog wat eten.
Ik gaf je namelijk meerdere malen per dag te eten.
Gretig slobberde je je papje op en samen hebben we nog een poosje zitten knuffelen.
Daarna heb ik je bij Jennie in het hok gezet.
En ben ik gaan slapen.

De volgende dag vond ik je dood in het hok dicht bij Jennie.
Je lag zo mooi en vredig in de blauwe wc bak.
Stilletjes heb ik een poosje naar je zitten kijken.
Ik heb je over je koppie geaaid en gefluisterd dat het zo goed was.
Daarna heb ik je op schoot genomen en mijn hart uit mijn lijf gehuild.

Vanmorgen heb ik je in je dierbare handdoek gewikkeld en heb ik je begraven.
Op een mooi rustig plekje onder een grote knotwilg vlakbij het water.

Rust zacht mijn allerliefste Joris.
Je was een bijzonder konijn.
Ja, dat was je.

Veel kusjes van je vrouwtje,
Irma