Twee verhuizingen heeft hij meegemaakt. In ons tweede huis racete hij er ook weer vrolijk op los. De gang en de keuken durfde hij niet in, eng hoor die gladde plavuizen! Toen Drabber een jaar of vier/vijf was heb ik me even zorgen om hem gemaakt. Op een vrijdagavond laat vond ik hem steeds omvallend in zijn kooi, hij leek wel dronken. De volgende ochtend snel naar de dierenarts en hij bleek een hersenbloeding te hebben gehad. Wonder boven wonder, is hij daar weer helemaal van hersteld.

Niet lang daarna kreeg Drabber gebitsproblemen. Zijn tanden groeiden door en elke keer opnieuw moesten die bij de dierenarts bijgeknipt worden. Dat vond hij niet leuk, maar het was een relatief klein probleem.

Inmiddels waren we weer verhuisd. In ons nieuwe huis kregen we een houten vloer. En wat ik al vermoedde: Drabber durfde die houten vloer niet op, veel te glad! Met wat hulp heeft Drabber zijn angst overwonnen. Wat een held! Door stukken tapijt neer te leggen en stukjes fruit te gebruiken heb ik hem van dat tapijt weten te lokken. En zo liep Drabber ook in onze derde huis weer vrolijk rond. Inmiddels niet meer racend, maar ja hij begon ook al wat op leeftijd te raken.

Met Drabbers gebit ging het inmiddels niet best. In de zomer van 2002 bleek dat ook zijn kiezen doorgroeiden. Dit kon alleen onder narcose bijgeknipt worden. En zo is Drabber iedere twee a drie maanden onder narcose gegaan om zijn kiezen te laten knippen. Iedere keer was het weer een cadeautje als ik het verlossende bericht kreeg dat ik hem weer op kon halen. Hij was dan een paar dagen niet lekker, maar vervolgens knapte hij weer helemaal op.

Tot de laatste keer….. Drabber at al een week nauwelijks na zijn laatste narcose. Hij bleek een ontsteking in zijn bekje te hebben. Antibiotica heeft niet geholpen. Een week later at Drabber nog steeds bijna niks. Bij de dierenarts bleek dat de ontsteking inmiddels uitgegroeid was tot een abces. De enige mogelijkheid was om hem weer onder narcose te laten gaan, om dit abces te laten verwijderen. Dit wilde ik mijn Drabber niet meer aandoen. Hij had al twaalf narcoses achter de rug in ruim twee jaar. Een dertiende narcose zo kort op de vorige terwijl hij al twee weken nauwelijks gegeten had, kon dat lieve lijfje vast niet meer aan. En zelfs als hij daar nog wel doorheen zou komen, zou de herstelperiode met zo’n wond lang en niet makkelijk worden. Goed eten zou zeker een probleem worden. En vervolgens zou hij snel daarop weer opnieuw aan zijn kiezen geholpen moeten worden! Als ik hem toch zou laten helpen, zou ik dat alleen maar uit eigenbelang doen, omdat ik hem niet wil missen. Dit zou niet in zijn belang zijn.

Drabber heb ik daarom 13 oktober 2004 in laten slapen…… Hij heeft een plekje bij ons in de tuin gekregen. Hij is ruim acht jaar oud geworden. Ik mis hem enorm, maar ik weet dat dit voor hem het beste was.

Ik hoop met dit verhaal andere konijnenverzorgers die ook zo’n moeilijke beslissing moeten nemen te kunnen helpen. Probeer als je zo’n keus moet maken, het belang van je konijn (of ander huisdier natuurlijk) voorop te stellen. Laat je dier niet onnodig lijden. Dat verdient het niet! Een dier kan zelf die keuze niet maken, die verantwoordelijkheid ligt bij ons. Mocht je in dezelfde situatie zitten als ik: veel sterkte en wijsheid!