Brownie

 

 
 terug  
Wij (of eigenlijk mijn dochter) hadden een groot rexkonijn, bruin met zo'n fluwelen vacht. Hij heette Brownie. Hij had een hok op poten in de tuin, op het betegelde terras, met een kant tegen de muur van het huis. Aan het hok een uitloop met stevige omheining, plm. 1,20 x 1,20 m. Deze is te openen met twee knipjes, dan kun je een van de delen als een deur opzij klappen. Bovenkant is open. De tuin is vanaf de straat toegankelijk maar het hok staat niet in het zicht.

Op een dag kwam mijn dochter uit school en wilde meteen het hok gaan schoonmaken. Ze zag haar konijn niet maar alleen een paar "gore dingen" en rende naar haar kamer. Toen we zelf eindelijk durfden te kijken zagen we een leeg hok, ook ren en nachthok en in de ren twee organen/ingewanden. Een soort lever, vuistgrootte en iets in een vlies. Een enkel plukje haar. Verder dus niets. Geen andere lichaamsdelen, vacht of wat dan ook. Ook geen druppel bloed. O ja, en het hek van de ren was dicht (knipjes dicht).

Mijn reactie was in eerste instantie: Dat moet een hond geweest zijn. Maar naarmate we er over nadenken wordt dat steeds onwaarschijnlijker. Als een (lenige) jachthond al in de ren gesprongen kan zijn, dan toch niet zo gemakkelijk er weer uit, zeker niet met een groot konijn in zijn bek. En als dat al gebeurd zou zijn, hoe komen die twee "schone" ingewanden er dan in terecht? En waarom is er helemaal geen bloed?

Kleinere dieren komen al helemaal niet in aanmerking. Vossen zitten hier niet, we wonen in een stedelijk gebied bij Haarlem, maar ook in geval van een vos of ander roofdier blijven de zelfde vragen open.

Kan een mens het hebben gedaan? Waarom dan en waarom de moeite van het neerleggen van die organen? Het konijn was mooi, maar kost in aanschaf maar 15 euro. Lijkt me niet dat je daar zoveel moeite voor doet. Als iemand hem wilde slachten en opeten, waarom de moeite nemen om het hek van ren weer netjes dicht te doen (kost best even tijd als je niet weet hoe de knipjes werken) en wederom: waarom die organen?

Het is op klaarlichte dag gebeurd want mijn dochter had het konijn toen ze 
's ochtends naar school ging nog levend gezien.

Ik praat maar niet teveel met mijn dochter over mijn twijfels en speculaties over de doodsoorzaak van haar konijn. Het is al erg genoeg dat hij er niet meer is.

Maar zelf blijf ik maar puzzelen en het geeft een onrustig gevoel niet te weten.


Ik schaam me niet toe te geven dat ik met tranen in mijn ogen zit als ik denk aan dat lieve bruinfluwelen beest en aan mijn dochter die hem op zo'n nare manier heeft moeten verliezen.

A. te H.