Lieve Distance,

In oktober 2004 zochten we bij BunnyBin een nieuw maatje voor onze Hollander Zwâgtsnuit. We kozen jou uit omdat je er lief uitzag en niet al te groot was. Toen we je wilden aaien ging je helemaal achteraan in je hok zitten en we begrepen direct waarom je Distance heette. Het leek ons dan ook niet verstandig je een andere naam te geven.
Je kon het goed vinden met Zwâgtsnuit die als eerste bewoner duidelijk de baas was in jullie hok. Toen die na twee jaar stierf en Pruts in je leven kwam waren de rollen omgekeerd! Ruim tien jaar waren jullie samen en heb ik geprobeerd je een goed konijnenleven te geven. Schuw naar mensen ben je altijd gebleven, je bleef het eng vinden om geaaid te worden.
Maar lief was je wel, we hadden nog nooit een konijn gehad dat zo makkelijk was als er medicijnen gegeven moesten worden. Hap, slik, weg, en verder geen gezeur. Toen Pruts verleden jaar augustus plotseling stierf werd het eenzaam voor je. Je kon ook merken dat je al een heel oud konijn geworden was. Buiten zat je het liefst stil op je favoriete plekje tussen de hortensia's. In januari begon je slechter en minder te eten.
De dierenarts kon geen aanwijsbare oorzaak vinden maar vermoedde arthrose in het kaakgewricht. In het prille voorjaar zocht ik alles af om paardebloembladeren, die wilde je nog wel. Je was geen “blij konijn” meer, je verloor gewicht en werd zielig.

Toen heb ik je op 15 maart in laten slapen. Het voelde als een executie maar ik weet dat het een juiste beslissing en dat dit het laatste was dat ik voor je kon doen. Ruim 12 jaar hebben we je mogen hebben, het is goed zo. Lieve Distance, bedankt!

Je verzorger en vriend, Siem.