Ze was mijn maatje en ik kon alles met haar doen maar de laatste paar maanden ging het al niet goed met haar. Ze heeft 2 keer een spuitje gehad waarvan ze wat beter werd maar iedere keer als het warm/benauwd weer was dan ging het weer de verkeerde kant op.

De dierenarts zei al tegen mij toen hij het 2e spuitje gaf dat dit het laatste was wat ik voor haar kon doen vooral ook omdat ze al aardig op leeftijd was.

We hebben nog zitten ginnegappen dat ze een "oud omaatje " was en meer van dat soort woordspelingen.

Het ging de laatste 3 weken heel goed met haar en dat had meer te maken met het weer dan met haar gezondheid. Ze at weer goed en dronk weer goed. Afgelopen maandag was ze zelfs heel vrolijk en liep ze in de tuin rond te springen. Ik kan het daarom ook moeilijk geloven dat ze er niet meer is.

Het kost me de meeste moeite om naar buiten te kijken waar haar hok staat. Ik denk iedere keer aan haar en denk haar ook te zien zitten in het hok maar van binnen weet ik dat ze er niet meer is. Ik hoop de herinneringen die ik aan haar heb en dat zijn er heel veel voor altijd bij me te houden en ik weet dat het voor haar beter is maar mijn verdriet wil nog niet echt over gaan. Maar zoiets kost ook de nodige tijd.

Van sommigen mensen krijg je hele rare reacties als je verteld dat je er zo’n verdriet om hebt en als ze dan horen dat ze zolang bij me was en dat ze echt mijn "alles" (buiten mijn vriend om) was dan wordt de reactie al anders. En de mensen die haar kenden leven heel erg met me mee, ze komen zelfs al met ideeën om een konijntje voor me te kopen maar dat wil ik nu nog niet en ik wil er zelf een uitzoeken als ik er aan toe ben. Ze weten wat voor een lieverd ze was, ze was een echt knuffelkonijn, gromde nooit, beet nooit. Alleen de planten in de tuin vond ze helemaal geweldig. En dat soort dingen zal ik echt nooit vergeten. Wat ik ook nooit zal vergeten is dat ze vorige week zo gek aan het doen was dat ze me in de tuin helemaal achterna liep en dat vond ik wel zo leuk dat ik als ik er nu aan denk daar nog heel erg om kan lachen.

Het was gewoon het allerliefste konijntje van de wereld en ik hoop dat ik ooit nog zo’n lief konijntje kan krijgen maar er is maar één Stamper zoals zij.

Ik hoop dat ze het heel erg naar haar zin heeft gehad bij ons en dat ze nu lekker uit kan rusten want dat heeft ze wel verdiend.