Kruimeltje

Mijn naam was zoals nog steeds mijn naam is....Tonny...

Ik was al achtentwintig jaren oud, dol op dieren van allerhande soort...
Een hond of kat, hoe lief dan ook...kon ik niet houden...
Dus was mijn gedachte...dan maar een "simpel" konijn...

Ik zie hem nog zo zitten...stil en bang in die grote doos waarin ik hem had gehaald...
Zomaar een klein beestje bij zijn "nieuwe papa" in een grote BMW....
Bang en onzeker betrad hij zijn nieuwe thuis....zijn nieuwe kooi....
Mijn Duitse hangoor pastte in de palm van mijn hand zo onschuldig en klein...
Maar hij liet vrijwel meteen weten..hier vind ik het nu al fijn...
Papa's mening was op slag veranderd...

En oh.....wat deed ik er veel aan iets van zijn leven te gaan begrijpen....
Mijn eigen moeder werd op slag Oma van Kruimie genoemd....
Zoals hij zelf vernoemd was naar een personage uit de TV serie "Vrouwenvleugel"...
Jaren deed hij dingen...vanalles wat...
Dingen die niet mochten...dat ook...
Maar het pastte bij "ons jochie" hoe knagerig dat soms ook mocht zijn...

Als mijn vriendin al lang en breed op bed lag, lag ik tegen hem te praten...
En je had nog het gevoel dat hij kon luisteren ook...
Ik kreeg hem door allerlei vreemde kwalen...en redde hem meermaals van de dood..
Zelfs midden in de nacht ging ik omdat het moest met hem op pad...
En meneer kwam erdoor, want een vechtertje was het...
Dan komt de dag dat ook een mensenrelatie stuk gaat zoals ook bij ons..

En oh.....wat deed ik er veel aan iets van zijn leven te gaan begrijpen....
Mijn eigen moeder werd op slag Oma van Kruimie genoemd....

Zoals hij zelf vernoemd was naar een personage uit de TV serie "Vrouwenvleugel"...
Jaren deed hij dingen...vanalles wat...
Dingen die niet mochten...dat ook...
Maar het pastte bij "ons jochie" hoe knagerig dat soms ook mocht zijn...

Kruimeltje en ik bleven achter...

En wat je bij een mens niet vindt, vond ik bij mijn kleine vriend...
Een traan, meerdere tranen, die hij allemaal slikte en begreep...
En al huppelend door de kamer mij mijn ergste verdriet deed vergeten...
Toen wist ik dat ik het dan tenslotte maar voor ons tweetjes deed...
Kruimeltje, mijn trouwe metgezel, zag dat er een nieuwe "mama" kwam...
Hij mocht haar graag, soms plagerig in haar tenen bijtend...en soms lief liggen...
Maar Kruimie merkte dat ik er blij mee was, en daarin schikte hij zich...
Wel jaloers als wij samen op de bank lagen te knuffen, dan wilde hij erbij...
En dat mocht natuurlijk dan ook, want hij hoorde er ook bij...

En dapper dat ie was !!
Ik was eens een avondje van huis...
Toen ik thuiskwam was mijn achterdeur geforceerd...
Allerlei waardevolle spullen zo voor het grijpen...
Maarrrrr....daar kwam niks van in als het aan Kruimie lag...
Want zoals het een "echt mannetje" betrof, ging hij stampen als hij onraad rook...
Kei-hard met zijn achterpoten op de vloer van zijn kooi...
Daar kon je echt van schrikken, zo geweldig hard als ie dat kon....
Wedden dat die inbreker zich daar een hoedje van is geschrokken ?
Nou reken maar van Yes !
Goh...wat was ik trots op die kleine...

En hee....hij mocht logeren bij "Oma", drie weekjes omdat zijn ouwe papa en nieuwe mama lekker saampjes op vakantie gingen
Ik heb "Oma" nog nooit zo gelukkig gezien sinds die tijd
Tsjonge jonge jonge..wat ontstond daar een hechte band
Oma behandelde mijn kereltje alsof het een echt kleinkind was
Konijnesnoepjes, wortelbroodjes en een lieve aai over zijn bol...niks was vanaf die tijd "Oma" te dol...

Mijn nieuwe vriendin, Oma, Kruimel en ik gingen samen het nieuwe millenium in...
En zelfs hebben we nog Kruimie en mijn verjaardagen gezamenlijk gevierd...
Alles was eindelijk na jaren tot rust gekomen, leek het wel...
Dat was het moment dat Kruimie geen zin meer had...
Na zeven jaren lief en leed te hebben gedeeld was voor hem de maat kennelijk vol...
Twee daagjes was ie een beetje "ziekig"...
De dierenarts kon hem niet meer redden...
Vredig is hij ingeslapen...goh ! wat is het hier leeg...
Mijn "simpele" konijn...mijn lieve, trouwe jochie is er niet meer...
Hij heeft gewacht met sterven tot zijn Papa echt gelukkig was...

We hebben hem een prachtig plekje gegeven met een mooie foto en een steen...
In een prachtige omgeving...samen met de andere naar de Regenboogbrug gegane dieren...
Drie maanden is het nu geleden...en elke avond voor ik slapen ga, zoek ik "zijn" sterretje in de lucht, en zeg ik hem welterusten.

k ben nu al vijfendertig....en mijn vriendin en "zijn Oma" zijn er ook nog steeds...
Ik mis hem zo...
Oma weet dat...en belde mij vanmorgen op...
" Tonny, ga je mee naar Kruimeltje? dan gaan we een mooi bloeiend plantje bij zijn steentje zetten"...
Alle mensen die hem kenden, en mij...weten dat ik hem mis...van hem hou...en altijd naar dat steentje en dat sterretje zal gaan en blijven kijken...

Net zolang totdat de dag komt, dat ik ook ik in de buurt van de Regenboogbrug kom...en wij elkaar weer zullen ontmoeten... Want Kruimel was, is en blijft.....mijn allerliefste ventje...

Voor mijn Kruimie,
Tonny