In de zomer van 2001 zag ik Nijntje zitten bij een Tuincentrum (reeds later hoorden wij dat het niet verstandig is om daar een konijntje te halen). Ik was op slag verliefd.
Na het thuis overlegd te hebben. Ja, eindelijk mocht er een konijntje komen. Ik wist niet hoe gauw ik terugmoest gaan om haar op te halen. Mijn vader had elders ook konijntjes gezien en die waren ook leuk volgens hem. Ik was echter helemaal verkocht en wilde niks liever dan haar direct ophalen. Dit is ook gebeurd.

Het buitenhok was in hele korte tijd al verruild voor een mooi konijnenpaleisje binnen. Het was toch wel erg zielig om haar altijd buiten te laten zitten. Nijn groeide als kool en er werd snel duidelijk dat Nijntje geen dwerg was, maar behoorde tot het middenslag formaat. Uiteraard is het nooit in ons opgekomen om haar te verruilen voor een ander.

Op oudere leeftijd ontwikkelde Nijn copd. Ze zat vol snot en had vocht achter de longen. De dierenarts had haar opgegeven, maar door een specialist te benaderen konden we de benauwdheid goed onder controle houden. Ze was zo sterk en sloeg zich er doorheen. Het bleef wel altijd een wankel evenwicht als ze weer begon te niezen. We werden er eigenlijk een beetje zenuwachtig van.

De laatste jaren had ik er steeds meer moeite mee om haar tijdens de vakantie in de zomer achter te laten. Altijd was er de angst dat ze zou komen te overlijden als wij weg zouden zijn. Het is gelukkig altijd goed gegaan.

De laatste paar maanden werd Nijntje steeds magerder. Ondanks dat ze zo goed at. Het eten zette niet meer aan. Ze bleef mager en het lopen ging steeds moeilijker. Vorige week ging ze in 1 dag zo erg achteruit dat ze steeds omviel. Ze kon niet meer zelf in de benen komen. Mijn hart brak. Ik vergeet nooit de wanhoop die ik voelde haar laatste nacht. Heb gehuild als een kind. Ze bleef vechten om naar me toe te komen, maar ze kon het niet meer. Heb gezegd dat ze mocht gaan en dat ik er vrede mee had. Ik heb de hele nacht gehuild en nagedacht over wat ik nu moest.

De volgende ochtend op 1 januari 2010 zat ze gewoon in haar hokje te kijken. Ze at zelfs cracker en wortelloof. Zitten lukte haast niet meer. Haar spieren in de pootjes werkten niet meer. Het was geen leven meer. Ze kon niks meer.

Ik heb de moeilijkste beslissing van mijn leven moeten nemen. Om 10.10 uur is Nijntje ingeslapen. Ze is 8 jaar en 7 maanden oud geworden. Wat missen we haar verschrikkelijk. Nijn was uniek. Het was liefde op het eerste gezicht. Nijn en ik daar zal nooit iets tussen komen. Onze band overstijgt de dood.

Lieve Nijn, ik hoop dat je mij kunt vergeven. Ik zag geen uitweg meer. Bedankt voor alle liefde die je hebt gegeven. Je bent mijn grote liefde. Tot aan de RegenboogBrug meisje.

Dikke knuffels van je liefhebbende vrouwtje Jeanine