Krukkie

Je miste een achterpootje, en met je andere achterpoot kon je jezelf wat vooruit duwen. Omdat je niet erg mobiel was, maar wel een ijzeren wil en doorzettingsvermogen had, vochten we met je mee om je een normaal leven te gunnen. Je werd verwend, je kreeg de groenste blaadjes, je mocht mee op vakantie en je kreeg het beste voer. We sjouwden wat af met je, maar deden dat met veel plezier. Elke dag moest je kontje gewassen worden, omdat je er gevoelig was voor ontstekingen. Maar je liet niets merken van je lichamelijke probleempjes: je oogjes straalden, en je was gek op al die aandacht.

Vaak mocht je even een tukkie doen bij ons in bed of op de bank, in de armen van je baasje. Wat konden jullie samen slapen! Je lag dan in de armen van je baasje, met je voorpootjes op zijn bovenarm, en je koppie weer tussen je voorpootjes. Als we thuis kwamen, zat je al in je vaste hoekje in je kooitje op wacht. Je eiste dan meteen wat kriebeltjes over je koppie op. We waren altijd met zijn drieen en het leek alsof we elkaar door en door kenden.

We vonden je dit jaar (2004) al wel wat magerder, en je at ook wat minder. Maar omdat je altijd een vreemde lichaamshouding had vanwege je achterkantje, viel het ons niet meteen op dat je je wel eens niet lekker kon voelen. Totdat je ineens op 3 mei 2004 slap in je kooitje lag te hijgen, en niet meer overeind wilde komen. In haar pyjama is je bazinnetje nog met je naar de dierenarts gehold, maar die gaf aan dat het heel slecht met je was. Je niertjes wilden niet meer...Omdat je zo gehecht was aan je baasje, liet bazinnetje je niet achter bij de arts, maar nam je nog mee naar huis, zodat je baasje je nog kon zien voordat je bij ons zou vertrekken. Jij en je bazinnetje zijn toen samen op de bank gaan liggen, terwijl jij in een handdoekje lag. Toen je baasje thuis kwam en jou van het bazinnetje overnam, was je al ernstig verzwakt. Maar je oortjes gingen omhoog en je oogjes werden nog iets helderder toen hij binnenkwam. Met je laatste krachten kroop je naar het plekje waar je zo graag was: op de bovenarm van je baasje.

We hoopten heel erg dat je thuis zou sterven, en niet op de behandeltafel van de dierenarts. En die wens, die wij blijkbaar alle drie hadden, werd vervuld. Een half uurtje voordat we voor de allerlaatste keer met je naar de dierenarts zouden vertrekken, stierf je. Op de plek waar je je het meest veilig en geliefd voelde: in de armen van je baasje. Je bent maar 2 jaar geworden.....

We huilden allebei, urenlang, dagenlang, wekenlang. Wat een mooi bedankje van je, om thuis, bij ons, je laatste adem te willen uitblazen. Een mooier afscheid konden we ons niet voorstellen, ook al is de leegte enorm. Je lichaampje ligt in de tuin, op een mooi plekje onder een rijk bloeiende seringenboom.

We hebben je gevraagd om ons naar plekken te sturen waar konijnen zijn die hulp of extra zorg nodig hebben. En dat doe je met verve: ons konijnengezinnetje is weer aangevuld met Wouter, een eenogig konijntje. Ook hebben we inmiddels een babykonijntje in de opvang, waarvan de ouders doodgebeten zijn. Allebei maken ze het prima, en dat babietje heeft waarschijnlijk al een nieuw liefdevol thuis in het vooruitzicht. Ook dat is jouw manier van bedanken: je hebt onze hulp en zorg aan jou zo gewaardeerd, dat we nu de kans krijgen om dit bij ander hulpbehoevende nijnen te kunnen voortzetten.

Dankjewel, lieve Kruk, voor wat we van je geleerd hebben. We missen je, maar we weten dat je ons in de gaten houdt, en ons steunt bij onze missie om de minderbedeelden onder ons te helpen. We houden van je!

Je baasjes