Mijn lieve, lieve Nijn,
Mijn eigen lieve schat, die een ander niet zo prettig vond en daar steevast tegen gromde. Bij mij kwam je wel op schoot, naast mij kwam je wel lekker liggen om te knuffelen.
Je had net als ik 's ochtends een beetje last van een ochtendhumeur en liet dat dan ook echt blijken, maar als ik eind van de middag thuis kwam was je altijd blij om me te zien, dan mocht je lekker rennen door de kamer en had je het helemaal naar je zin.
Na een jaar alleen met mij te zijn geweest haalde ik een vriendinnetje
voor je in huis, maar helaas .... je hebt haar niet goed genoeg leren
kennen. Op een zondag nu bijna 3 weken geleden ging je opeens niet meer
zoveel eten, je dreef me tot wanhoop hiermee.
Maandagochtend gelijk naar
de dierenarts en er werd geconstateerd dat er haakjes aan je kiezen zaten.
Ik heb je die dag ieder uur gevoerd en om 4 uur 's-middags naar de
dierenarts gebracht.
Tot 6 uur zat ik in spanning want je moest onder
narcose. Toen ik je eindelijk mocht ophalen ging het nog niet zo goed met
je, ik hield je warm en dicht tegen me aan.
Ik heb alles geprobeerd om je
zoveel mogelijk uit de narcose te halen maar het mocht allemaal niet meer
baten. Rond 9 uur 's-avonds overleed je in mijn armen, ik werd gek van
verdriet. De dag daarna ging ik met betraande ogen met je lichaampje naar
het crematorium en werd je gecremeerd.
Ik mocht je 2 uur later ophalen, in
een urntje.
Iedere dag mis ik je nog steeds zoveel, ondanks dat je
vriendinnetje hier nog bij mij is en sinds kort een vriendje erbij van 7
weken oud.
Ik mis je Nijn, mijn lieve kleine meisje, mijn konijnekindje.
Ik hoop echt dat ik je ooit in een ander leven weer tegenkom en dat we dan
weer uren kunnen knuffelen, zoals we vroeger uren zaten.
Net zoals een oud
liedje van Gordon: Kon ik maar even bij je zijn. Ik wil inderdaad nog
zoveel met je delen.
Mijn lieve, lieve Nijn, ik hou van je en je zal nooit, maar dan ook echt nooit uit mijn hart en gedachten verdwijnen.
Dikke kus en misschien tot ooit
Cindy
