Toen ik je in de dierenwinkel zag, was ik meteen verkocht.
Met je kleine flappies en je lieve snoetje pakte je me helemaal in.

De verkoper zei dat je een hangoordwerg was en zo'n 1,5 kilo zou gaan wegen. Toen ik hem vroeg of je een rammetje of een voedster was tilde hij je ruw in je kleine nekje op en liet me naar je kijken. "Wat denk je zelf dat het is? Een vrouwtje toch!"
Omdat ik het zaakje niet helemaal vertrouwde, heb ik je een tijd geen naam gegeven, voor het geval je toch een rammetje was, waar ik heel erg rekening mee hield. Het maakte ook niet uit of je mannetje of vrouwtje was, je was gewoon ontzettend lief en dat was het belangrijkste.

En ja hoor! Na een tijd kreeg je toch wel een aantal dingetjes die niet bij een vrouwtje horen en kreeg ik de bevestiging dat je dus toch een jong heertje was. Toen kreeg je ook je naam. Omdat je niet de "beloofde"1,5 kg woog , maar 2,5 kg, heb ik je toen de naam Tobi gegeven, wat "groots" betekent in het Afrikaans.

En wat was je groots, mijn konijnenkindje, mijn lieve Tobeli Dobeli. Groot van formaat, groot van karakter, vol goedheid en een en al vrolijkheid. Je werd al gauw mijn maatje en als je rond liep door het huis kwam je op me kruipen en ging lekker tegen me aanliggen. Je was mijn vriendje als ik het moeilijk had, wat heb je me getroost…Altijd vrolijk als ik 's morgens naar je toe kwam, dan zat je rechtop in je kooi om het dakje open te duwen, zodat ik je kon knuffelen.

Een week voor Pasen wilde je niet meer eten. Je keutels waren nog maar heel klein en drinken wilde je ook niet meer. Bij de dierenarts zijn er foto's gemaakt van je schedel, hoofd en buik. Je had niks aan je tandjes, die waren voor een konijn van bijna 7 nog best goed in orde. Wel had je blaasstenen, maar daar kon nog niks aan gedaan worden omdat je niet wilde eten.
Met je linkerkaak leek ook iets mis te zijn, maar daar hoefde je niet persé last van te hebben. Je ruggewervels vertoonden ook een lichte slijtage, maar ook daarvan hoefde je geen last te hebben. Al met al konden ze geen directe oorzaak vinden waarom je niet at.
Ik ben je gaan dwangvoeren, want het gas moest uit je buik en je moest weer ontlasting krijgen. Wat was je een lieverd, je liet alles gewoon toe, het voeren, het toedienen van medicijnen, alles deed je geweldig. Een paar dagen kwam er vooruitgang in, tot de zaterdag voor pasen….Je at alleen nog maar een beetje peterselie en had ook bijna geen ontlasting meer. Op Paaszondag kwam je in een shoktoestand terecht en hebben we samen de strijd moeten opgeven. Jij wilde wel nog maar je lichaam kon niet meer…. Ik moest je laten gaan….

Dag mijn lieve Tobi, ik mis je vreselijk, het is zo stil in huis….
Ga maar je vriendje, mijn hondenkindje Baily, geef hem een kus van mij op zijn mooie koppie. Wat zal hij blij zijn je weer te zien. Jullie hebben elkaar maar 4 maanden hoeven te missen…. Fijn dat jullie weer bij elkaar zijn. Ik zal jullie nooit vergeten…

José