|
In Memoriam + 30 augustus 2000 Punky |
|
|
|
They say memories are golden |
|
Ik zag hem zitten in de dierenwinkel, ik was helemaal weg van hem en ik wilde hem dan ook meteen hebben. Een maand later had ik een zware operatie en was aan huis gekluisterd. Maar Punky maakte dat allemaal goed. Oooh wat was hij lief, kwam me kusjes geven en lag lekker naast me op de bank. Luisterde naar mij als ik het moeilijk had.
|
|
|
|
|
|
Ook zocht ik een konijnenvriendinnetje voor hem, maar hij had al een vriendinnetje en dat was ik! En dat liet hij merken ook! Het konijnenvriendinnetje kreeg geen aandacht, want hij was veel liever bij mij. De vensterbank was zijn favoriete plekje, daar kon hij alles overzien. De vensterbank was heel hoog, maar Punky sprong er altijd zelf op en gooide dan eerst de planten er vanaf, om er vervolgens languit te gaan liggen. |
|
|
|
|
Maar ineens wilde hij niet meer eten, hij wilde alleen nog maar bij mij liggen. 2 Dagen heeft het geduurd, 2 dagen ben ik met hem naar de dierenarts geweest, maar het mocht niet helpen. Hij kon niet meer. En nu, nu is mijn allerliefste vriendje, mijn allerbeste maatje, mijn steun en toeverlaat naar de regenboogbrug. Het is zo leeg nu zonder hem. Als ik op de bank zit, is mijn vriendje er niet, om lekker tegen me aan te liggen. Krijg ik niet meer spontaan een lik over mijn gezicht en valt hij me niet aan, als ik met chips op de bank zit. Geen Punky meer, die me 's ochtends zo vrolijk begroette als ik wakker werd of als ik 's avonds thuiskwam uit mijn werk. Waarom hij? Dat is wat ik me steeds afvraag. Hij was pas 2 jaar oud. Lieve Punky, rust zacht, je hebt het verdiend. Je was een wereldkonijn! Nooit zal ik je vergeten. Nooit zal iemand je plaats in kunen nemen. IK HOU VAN JE MIJN VRIENDJE! |
terug | Karin. |