R.I.P
Rousty
27 september 2008 - 18 maart 2014

Deze avond hebben we mijn lieve, lieve Rousty begraven.
Ik had mij altijd voorgenomen van nooit een dier in een dierenwinkel te kopen maar toen ik op 27 september 2008 een piepklein, schattig, rose dwergkonijntje in de winkel zag zitten, was ik meteen verkocht. Op het glas stond in grote letters “niet aanraken” maar ik deed de glazen bak open en haalde hem er uit. Meteen kreeg ik een paar likjes in mijn gezicht en het was wederzijdse liefde op het eerste gezicht. Ondanks de protesten van mijn echtgenoot ging hij mee naar huis. En vanaf die dag was hij mijn allerbeste vriendje. Hij was niet buitengewoon intelligent, je kom hem niet veel truukjes leren. Maar elke morgen toen ik beneden kwam, stond hij mij al op te wachten met zijn pootjes op de rand van zijn kooitje om goeiedag te zeggen en me met likjes en kopjes te overladen. Hij was zo lief en aanhankelijk. Als ik aan het werk was in mijn bureau, zat hij heel vaak op mijn schoot. Gewoon lekker dicht zitten en knuffelen.
Ook naar mijn kinderen toe was hij heel lief.
Hij is heel vaak ziek geweest. De eerste weken kon hij nog niet goed alleen eten en moest ik hem met een spuitje eten geven. Hij kreeg oogontstekingen, heeft zeker 10 keer gas in zijn buikje gehad, hij kreeg hersenvliesontsteking maar telkens kreeg ik hem er weer door. Heel veel nachten ben ik samen met mijn jongste zoon opgestaan om hem te dwangvoederen en medicatie toe te dienen. Als het mooi weer was, zat hij in de tuin in zijn grote buitenren maar iedere avond haalden we hem weer binnen omdat we schrik hadden dat er vossen op bezoek zouden komen. Toen mijn mama overleed en anderhalf jaar later mijn papa, was het Rousty die mij tijdens mijn vele slapeloze nachten troostte en gezelschap hield. Een week of vier geleden begon hij minder te eten. De dierenarts vond niet direct een oorzaak, er zaten wat haakjes op zijn tanden, misschien was dat de oorzaak.
Vorige week vrijdag wilde hij helemaal niet meer eten, zelfs de lekkerste hapjes liet hij staan, dus weer dwangvoederen. Op maandag weer naar de dierenarts, toen zagen ze dat een haakje op een achterste tand in zijn wangetje prikte en een bloederige wonde had veroorzaakt. De dierenarts stelde voor van de haakjes te verwijderen, dat moest wel onder narcose gebeuren. Toen hij op de onderzoekstafel zat bij de dierenarts, sprong hij voortdurend terug in mijn armen.... maar ik had geen keuze, ofwel zou hij de hongerdood sterven ofwel moest ik het risico van de narcose nemen....
Toen ik hem in het kooitje bij de dierenarts moest achterlaten, keek hij recht in mijn ogen, besefte hij toen dat dit het afscheid was? Dinsdag, gisteren dus, was de ingreep. Alles was goed verlopen, hij was aan het bijkomen van de narcose en toen zag de dierenarts plots dat hij overleden was. Om 15.30 u kreeg ik een telefoontje met het slechte nieuws dat mijn lieve vriendje er niet meer was.

Veel mensen zeggen, het was maar een konijn, maar ik ben zo ongelooflijk verdrietig. Dankjewel Rousty voor alle mooie momenten en alle liefde die je me gegeven hebt.
Wat ga ik dat beestje missen.

Brigitte