Stampertje
Woensdag reed ik met de rolstoel naar buiten, normaal hoort ze me altijd aankomen en samen met Bertje zijn maatje springen ze vrolijk rond zo blij als ze me zien, behalve die donderdag. Bertje zat zielig in elkaar maar Stamper kon ik niet vinden. Bleek ze boven in het hok te liggen, ze ademde wel, maar ze was bang. Door m'n rolstoel kon ik niet bij haar, ik begreep er niets van. Woensdag avond voor ik naar bed ging heb ik nog hun water verschoond, er was niets aan de hand, net zo vrolijk, wat is er die nacht gebeurd.
Ik heb gelijk een vriend gebeld want m'n man was onderweg. Die vriend is gekomen en haalde Stamper uit het hok. Heb ik haar naar binnen gereden maar wat raar was, ze was bang maar toen ik tegen haar praatte kroop ze in m'n nek. Ik zette haar neer, toen zag ik dat als ze liep ze viel, evenwichtstoornis. Wel had ze een buil bij keel, gelijk naar de dierenarts, kreeg ze spuit, heb ik haar binnen in kooi gedaan, maar haar toestand verslechterde. Vrijdag kreeg ze weer spuit maar ze ging alleen maar achteruit, vrijdagavond voelde ik dat het niet goed ging. Heb ik haar bij me genomen en heeft ze de hele tijd in me nek gelegen, toen ben ik gaan bidden en vroeg alsjeblieft ga niet dood ik hou zoveel van je. Maar Bertje wou in z'n kooi niet eten en bleef Stamper zoeken, dus heb ik Bertje ook naar binnen gehaald en ze samen gezet. Zaterdag moest ik weer terug komen bij dierenarts maar toen had ze al hele zware toevallen en viel elke keer om, helaas de dierenarts kon niets meer doen en ze kreeg een spuit om eerst te gaan slapen. Ze had veel pijn, na die spuit kroop ze over tafel en kreeg een toeval in m'n armen. We hebben 20 min gewacht, ze lag in me armen, toen moest ik haar loslaten. De dierenarts zei jij houdt haar tegen, zeg maar dat ze mag gaan. Ze kreeg weer een spuit en de dierenarts nam haar over, maar toch kroop ze over tafel naar mij. Weer vroeg dierenarts zeg dat ze mag gaan, ze voelt jouw verdriet, ze wil niet bij jou weg. Ik ben zelf processief ziek dus ik zei: Stamper ga maar, over niet al te lange tijd kom ik bij je. Maar ze wou echt niet, na een uur lukte het nog niet, toen kreeg ze derde spuit en toen draaide de dierenarts haar naar mij en ik heb mijn hand bij haar snoetje gedaan dat ze me kon ruiken en toen was ze dood. Ik vind dit zo erg. M'n man moest haar meenemen en dood bij Bertje neerleggen in de kooi. Hebben we een uur gedaan daarna samen met m'n zoontje begraven. Zoooooo erg toen het zand op haar lag, vreselijk wat zal ze het koud hebben. Maar ik begrijp het niet, hoe kan ze nu van 1 op andere dag een tumor hebben. Echt ik ben altijd met m'n konijnen bezig, nog vraag ik me af wat is er die nacht buiten gebeurd, ze wou bij mij blijven maar ze had zulke zware toevallen en kon niet meer lopen dat de dierenarts zei, je moet haar uit haar lijden verlossen maar ze wou gewoon niet dood. Nu voel ik me zo erg schuldig, dit is mijn schuld, ik heb vrijdagavond gesmeekt ga alsjeblieft niet dood, hou zoveel van je. Zo van de 1 op andere dag dood, niemand begrijpt mijn verdriet. Bertje ligt zielig in zijn hok en dan zeggen mensen koop een nieuwe, maar dat wil ik niet. Jaren zijn Bertje en Stampertje echte maatjes geweest en Stampertje is niet vervangbaar en voor Bertje kan dat ook niet, een vreemd konijn nu zijn maatje dood is. Echt ik heb hun hok zo staan dat ik ze altijd kan zien en het was zo mooi als ze samen speelden en niemand zal me geloven, maar mijn rolstoel zodra ik in de tuin reed ook als ze los liepen kwam ze me achterna.
Helaas ze ligt nu koud onder de grond, wel op het mooiste plekje in mijn tuin, maar het is zo koud buiten
O wat mis ik haar wat doet dit pijn
Dibi