Een uur geleden heb ik ontdekt dat ons lieve konijntje, een vrouwtje van twee jaar is overleden. Niet zomaar hoor. Ze plaste bloed, al voor de zomer. Na twee antibioticakuren hield het opeens op na zes weken. Maar nu in januari kwam het probleem terug. Ze verloor puur bloed. De dierenarts stuurde haar door voor verder onderzoek. Haar bloed onder de microscoop vertoonde ontstoken bloedcellen. Een röntgenfoto toonde geen blaasstenen aan. Het probleem was in de baarmoeder. We hadden haar niet laten steriliseren, omdat ik dat al een met onze poes had gedaan en de poes er zo'n last van had gehad. En we wilden misschien nog eens een nestje konijnen erbij als het klikte met een ander konijn. Maar nu moest er toch een baarmoederverwijdering komen. Er was geen keus. Of ze zou dood gaan aan bloed verlies. De operatie was goed gegaan, het bleek een cysteuze aandoening van de baarmoeder. Hij zat vol bloed. Maar ze was onderkoeld. Het duurde uren voor ze op temperatuur was en daarna kon ze naar huis. Ze had veel bloed verloren.

Thuis had ze pijn en ze verzwakte. We gaven haar paardebloemblaadjes, omdat ze die zo lekker vond en een blaadje witlof, of wat andijvie. De eerste dag at ze dat. De tweede dag na de operatie al minder, de derde dag at ze niet. We gaven haar Olvarit in een pipet (worteltjes) en drinken via de pipet. Dat at en dronk ze wel. We plaatsten een kruikje (colafles in handdoek), maar eigenlijk wilde ze bij die kruik weg. We legden steeds een handdoek over haar lijfje (oren soms vrij). De zorg was intensief. Al mijn emoties gingen erin, want ik zag dat ze niet goed was. De eerste dag na de operatie laat op de avond zijn we nog met haar bij de spoeddienst geweest om extra injectie pijnstiller en antibiotica te halen. Dat was voor haar wel weer stress.

Gisterenmiddag zag ik dat ze zwakker werd en veel pijn had toen hebben we weer een afspraak gemaakt. Toen ik de telefoon neerlegde begon ze te tandenknarsen. Weer een injectie erbij gehaald en onderzoek. Operatielitteken en wond prima. Maar wel onderkoeld. Haar temperatuur was 34, 2.

Thuis weer de kruik erbij en steeds water gegeven. Ze had zo'n dorst.

Maar ja ik was erg moe en ging toch slapen. 's Nachts werd ik wakker, maar door de vermoeidheid ging ik niet naar beneden. Om half 7 wel. Ze lag in de tegenovergestelde richting als ik haar had ingestopt met haar kopje onder de handdoek. Was ze weggekropen om te sterven? Of ging ze op zoek naar water? Ik aaide haar en zei: Stamper! Maar ze reageerde niet, haar ogen stonden wijd open. Was ze dood of leefde ze nog? Ze voelde lauw of toch warm? Ze was zacht en slap. Ze is dood.

Ik moest huilen en voelde me schuldig dat ik midden in de nacht niet naar beneden was gegaan om te kijken en iets te geven. Ik bleef een half uur naar haar kijken naast de kooi of ze niet bewoog, maar ze was echt gestorven. Ik heb haar op de handdoek in het doosje gedaan waarmee we haar vervoerden. Straks zal ik haar buiten zetten in de tuin en dan moeten de kinderen het tussen de middag horen. Als ze willen mogen ze kijken. Misschien begraven we haar in de tuin, misschien niet.

Lieve Stamper, je was een lief konijn. Ook al wilde je niet op schoot geknuffeld worden. Je kwam wel vaak om geaaid te worden, je was levendig en heel eigenzinnig. Heel pittig. Je hebt het behang van onze muren gegeten en kabels doorgebeten van de computer, tv en telefoon. Gelukkig niet de elektriciteit. Je kon salto's maken en onze poes intimideren. Je was leuk om naar te kijken en een lieverdje. Buiten heb je veel vrijheid gehad, je kwam in de tuin van de buren en soms zelfs op de straat tot onze schrik. Een medekonijntje heb je helaas nooit mogen kennen. We zullen je missen. Je bent een lieverd voor ons en speciaal voor mij geweest. Nooit geweten dat een konijntje zo'n impact kan hebben op je leven.

Rust zacht lieve Stamper.

Joke Almirante