Helaas bleek je coccidiose te hebben, je moest apart en kwam bij ons in huis wonen. Toen je opgeknapt was vroor het en kon je niet naar buiten. Lekker luieren op de bank en s'avonds achtjes scheuren om de tafels en dan met een grote sprong net op tijd tot stilstand komen op de leuning van de bank. Gelukkig had onze vloerbedekking z'n beste tijd al gehad. We vonden het bijna jammer toen je bij Distance ging wonen.

Wat was ze gek met je, minstens tien keer per dag werden je oren gewassen en in de tuin lagen jullie vaak stijf naast elkaar te zonnen. Wel was Distance duidelijk de baas, zo nu en dan lag er een plukje camelkleurig haar in het hok en dan wisten wij wel hoe laat het was.

Je was de beste graver die ooit onze tuin heeft bevolkt. Altijd op dezelfde plek bij de hortensia. Soms was de gang zo diep dat ik je niet meer kon zien. Dat maakte diepe indruk op Distance die zo nu en dan even kwam kijken of het allemaal wel goed ging.

M'n zorgenkonijn was je ook. Vaak ben ik met je naar de dierenarts geweest en dan bleef je weken bij ons binnen en moest ik je dwangvoeren en medicijnen geven. Dit voorjaar nog toen je erg koud was en ik je die nacht warm probeerde te houden door met je op de bank te gaan liggen met een kruik en een plaid. Je was toen een paar maanden ziek maar krabbelde toch weer overeind en je kwam weer bij Distance.

Toen kwam tijdens onze vakantie dat telefoontje van de kinderen: “we zijn met Pruts onderweg naar de dierenarts en het lijkt niet goed”. Toen ze daar kwamen was je er niet meer, zomaar ineens dood.

Lieve Pruts, ik mis je. Hoe oud je precies was weet ik niet, minstens elf. Dat is misschien wel een mooie leeftijd voor een konijn maar voor mij hadden er nog een paar jaren bij gemogen. Ruim tien jaar zijn we samen geweest en daar heb ik mooie herinneringen aan. Waar je ook bent: het ga je goed! Siem

Je vriend Siem.