mijn lieve vriendje Flappie
2 en een half jaar heeft hij maar bij mij mogen zijn en het was liefde op het eerste gezicht. Toen ik de dierenwinkel binnenkwam ging hij meteen met zijn pootjes tegen het raam staan en toen ik terugkwam weer.
Hij was perfect, helemaal zwart met grijze pootjes, hangoortjes en het liefste snoetje wat ik ooit had gezien !
Thuis was hij al snel gewend en volgde mij overal waar ik heen ging. naar buiten of naar boven en als ik weer terug ging ook al was ik nog maar net boven dan ging hij weer mee. Als ik op de bank zat, lag hij ernaast.
Zo gauw ik thuis kwam wilde hij uit zijn huisje om bij mij te zijn.
Hij heeft ook nooit 1x gebeten of gekrabd, was altijd vrolijk en lief en hield van knuffelen.
Misschien heeft hij geweten dat hij niet oud zou worden en mij uitgekozen omdat hij bij mij een goed leven tegemoet ging, met een vriendinnetje dat alles voor hem over had.
Na een paar maanden kreeg flappie en abces aan zijn onderlip, dit moest ik 6x per dag verzorgen, maar dit was niet voldoende. Het moest operatief verwijderd worden. Hierna ging het al gauw weer beter.
Na een half jaar zag ik dat een oogje staar kreeg en ik had ook het vermoeden dat hij doof was.
Na ongeveer 2 jaar is hij zelfs aan het andere oogje ook blind geworden omdat hij ergens tegenaan gelopen was, toen zag hij niks en wilde niet graag zijn huisje uit. De dierenarts had het over opereren, maar gelukkig herstelde zijn oogje weer en was hij snel weer de oude.
Tot de laatste keer...hij zat zo sloom in zijn huisje. Ik ben ook blij dat ik de dag ervoor thuis was en hij lekker rond heeft kunnen rennen en we nog veel geknuffeld hebben. Ik heb ook echt niks gemerkt aan hem.
Zijn neusje was ook ineens droog. de dierenarts zei dat zijn maag overlopen of overvol was en dat hij hier toch al langer last van had.
Hij heeft zijn maagje leeggehaald en vocht en medicijnen toegediend. toen mocht hij mee naar huis en moest ik hem warm houden met flessen warm water in handdoeken. Om 00.00u moest ik hem medicijnen toedienen.
Telkens als ik ging kijken deed hij zijn hoofdje omhoog en had weer wat kracht. ik dacht dat het wat beter ging, maar hij heeft toen al een plekje proberen te zoeken om te sterven...
Rond 23u zat hij heel raar in een hoekje en mijn vriend heeft hem bij mij op schoot gelegd, hij ademde heel zwaar en piepte op een gegeven moment hartverscheurend, in paniek heb ik de dierenarts gebeld en we mochten weer langskomen.
Hij zei dat als ik ervoor wou gaan dat hij dat ook deed, maar de kans op overleven was maar 5%. dan had hij de nacht daar onder de infraroodlamp moeten blijven, dan was hij helemaal alleen geweest en misschien lang pijn geleden. Toen heb ik 1 van de moeilijkste beslissingen in mijn leven gemaakt, ik heb hem in laten slapen.
Mijn allerlaatste geld zou ik voor hem geven, maar als het beestje zoveel moet lijden dat wou ik hem besparen. maar het blijft knagen, of ik hem toch niet had kunnen redden, we hadden immers al zoveel overwonnen samen.
In de tuin ligt hij begraven, in een schoendoosje met een theedoek over zijn lieve lijfje, met alleen zijn snoetje vrij.
Thuis heb ik lang met hem op schoot gezeten, ik wilde nog geen afscheid nemen !
Ik wist niet dat verdriet zo'n pijn kon doen, ik mis hem iedere dag.
Dag lieve Flappie, ik mis je, ik hou van je en je blijft altijd in mijn hart
je vriendinnetje inge
