DODO
24 oktober 2011

Lieve Dodo,

acht jaar geleden had ik je geadopteerd bij BunnyBin. Als vriendinnetje voor mijn alleenstaande ex-ram Gilles.

Het koppelen ging zo gemakkelijk, jullie waren echt voor elkaar gemaakt.

Je was wat territoriaal, dus werd je gesteriliseerd. Toen werd je nog veel leuker, je sprong op schoot en at uit mijn hand. Al gauw bleek dat het hok te laag bij de grond stond, want je had zo'n last van de kou. We hebben toen een heel groot nieuw hok voor jullie gemaakt. Wat een feest was dat! Je vond het geweldig om lekker los te lopen in de achtertuin. Smulde van het gras en liet eens even goed zien hoe hard je kon rennen. Je hield ontzettend van het kroelen achter je oren.

Toen wij eenmaal kinderen kregen en deze zich bewust werden van jou, was het voor hun ondenkbaar dat je er ooit niet meer zou zijn.

Helaas ontdekte ik zondag een gezwel aan je achterpoot en vreesde ik het ergste. Ik belsoot om je maandag mee te nemen naar de dierenarts. Op maandagochtend deed ik je hok weer open, zodat je lekker even in de ren kon spelen en eten. Je struikelde over een 4 cm hoog balkje en belandde op je zij...en kon niet meer zelfstandig overeind komen. Je leed zichtbaar pijn, maar konijn als je was liet je natuurlijk niks merken toen ik je weer op je poten zette.

Dus, naar de dierenarts. Zoals gevreesd, kon deze niets voor je doen. Ik wilde je niet laten lijden en heb de ergste beslissing genomen die er was. Je kreeg een spuitje en je bent in mijn armen ingeslapen heel rustig heel vredig.

Eenmaal thuis heb ik je nog in het hok bij Gilles gelegd. Hij heeft je besnuffeld en gelikt. Het was zo ontroerend om te zien.

Toen de kinderen thuis kwamen van school was het een groot tranendal in huis. We hebben je uit het hok gehaald en in een mandje gelegd in de woonkamer. De kinderen hebben je geaaid en kusjes gegeven. Ze hebben allebei een mooie tekening gemaakt om mee te geven naar achter de regenboog. Toen zijn we naar de winkel gegaan en hebben een mooie foto van je afgedrukt, een mooi lijstje ervoor gekocht en hebben we bloemen gehaald.

Toen manlief thuis was hebben we de tekeningen in het graf gelegd samen met jou. De bloemen hebben we er bovenop geplant.

Ik troost me met de gedachte dat je acht fantastische jaren bij ons bent geweest, maar van mij hadden het er wel 18 mogen zijn. Hoe oud je precies bent geworden weten we niet, je was al volwassen dat we je adopteerden.

Ik mis je ontzettend, maar ik weet dat je daar bent, daar achter die regenboog.

Dag Dodo-meisje.

Martine van Heerwaarden-Spek