Lieve Dotje.

Je kwam in ons leven als een angstig en misbruikt konijn.
Hoe is het mogelijk, dat een mens zo wreed kan zijn.

Angstig voor wat is gebeurd en komen zou.
Alleen Moppie, je zus bleef je ten goede trouw.

Op een zekere dag ging echter de zon voor jou schijnen.
En mocht je echt gaan spelen,zoals alle tevreden konijnen.

Langzaam aan maar intens gelukkig.
Werd je weer wat meer konijn, ook al was je af en toe wel eens nukkig.

Helaas dit geluk mocht niet lang duren.
Want weer kreeg je lijfje het zwaar te verduren.

Je lichaam liet je dit keer in de steek.
En dit terwijl je geestelijk niet kapot te krijgen leek.

Lieve Dotje we moesten je laten gaan.
Een abces heeft je de das omgedaan.

Niets meer konden wij voor jou doen.
Alleen niet langer je laten leiden uit fatsoen.

Heel rustig ben je heen gegaan.
Over de regenboogbrug, langs het goudgele graan.

Daar zal je wachten tot op een dag
Dat ook Moppie jouw trouwe zus je vergezellen mag.

En samen zullen jullie dan zwerven.
Lieve Dotje waarom heb je zo vroeg moeten sterven?…… 

Vaarwel lieve Dotje.

Het spijt me…………….