Lieve Knabbel

Ik weet nog hoe het was toen ik je kocht, op de kinderboerderij. Je was 4,5 en toen nog een beetje bang en beet soms. Maar na een tijdje beet je niet meer, maar likte je. Net als een hondje.
We bouwden een hok voor je en een ren. Maar je mocht ook aan het konijnenriempje. Dat vond je niet leuk, dus mocht je los door de tuin lopen.
Je was elk jaar lief en huppelig, maar plotseling kreeg je oorontsteking. Het ging in je hersenen zitten. Gelukkig werd je beter, maar een paar weken later zakte je plotseling door je achterpoten. In het begin gebeurde het soms, maar het werd steeds meer.
Uiteindelijk was je helemaal verlamd, behalve je kop.
Toen ik vanmiddag thuis kwam zag ik een mooi versierde schoenendoos in je hok staan. Die stond al een paar weken bij ons thuis. Mijn moeder wilde hem bewaren als grafkist als het zover was. Maar ik had niet gedacht dat dat moment al zo snel kwam.
Gisteren hadden we het nog over het spuitje, mijn ouders en ik. We stonden bij je hok. Ik huilde toen al. Maar dat werd nog erger toen ik vandaag op 9 oktober 2008 de schoenendoos openmaakte en jou erin zag liggen.
Maar nu ben jij gelukkig en kan je weer lopen, in de Regenboogbrug. Je speelt met andere konijnen. En ik ben blij voor je.
Ik weet ook dat je bij ons een goed leven hebt gehad, omdat je 10 jaar bent geworden. Wij hebben 5 geweldige jaren met je gehad, Knabbel.
Dank je.

Je baasje, Iris