Lieve Tony Bennett,

We missen je zo. Je was niet zomaar een konijn. Toen je pas bij ons kwam wonen dacht ik: "Leuk een konijn" maar al gauw bleek dat je iets heel speciaals was.

Als we je riepen kwam je aangehuppeld, je lag in mijn armen (op je rug) als een baby, je rende als een gek door de tuin. We waren echt gek op je.

Maar toen werd je ziek. Je zat stil in een hoekje en je keek echt heel verdrietig….je had toen al pijn. We hebben de halve nacht je buikje voorzichtig gemasseerd en we gingen uiteindelijk om 4.30u naar bed.

Ik werd om 8u weer wakker en durfde bijna niet te gaan kijken. Nog steeds zat je stilletjes in je hok. Om 8.30 belde ik de dierenarts en gelukkig konden we meteen komen. Hij zei dat je buik zo dik was en dat hij je onder de scan wilde leggen om te kijken wat er in je buik zat. We moesten je achterlaten.

's Middags  belde de dokter en hij zei dat je buik 4x te groot was en dat hij niet op de scan kon zien wat er in je buikje zat. Hij wilde eigenlijk opereren ondanks de gevolgen van een narcose. We stemden ermee in omdat we het ook niet konden aanzien dat je zo'n pijn had. Een paar uur later belde de dokter en zei dat de operatie goed gelukt was en dat we je om 17u konden ophalen……Pfffff, geluk gehad, dacht ik, maar toen we je gingen halen was je net gestorven.

We hebben alletwee heel erg gehuild en nog heb ik het er soms moeilijk mee. Je was niet zomaar een konijn, je hoorde bij ons gezinnetje. We missen je nog steeds.

Heel veel liefs van ons

en ook van Loetje Benders(parkiet)