8 mei 1995 kwam jij ter wereld. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was toen 8 jaar oud, ik en mijn broer van 12 mochten een konijn uitzoeken voor ons rapport. We hebben eerst al even gekeken maar jij en je broertjes en zusjes waren nog te jong. Een paar weken later gingen we weer kijken, vergezeld van een doos. Jij zat samen met je broertje in een hok. Jouw broertje was heel enthousiast en dat vonden mijn ouders niet zo'n goed idee. Hij sprong tegen de kant van het hok op.. jij bleef rustig zitten.. Ik zie jou nog steeds daar zitten. We kochten jou voor 17 Hollandse guldens. We namen je mee naar huis en je kreeg een plek in een geleend hok in de kamer tot jouw echte hok klaar was. We gaven je de naam Pukkie, ook wel Puk. Een paar dagen later kreeg je het echte hok en je kon daar intrekken. De jaren die hierop volgden kenden vele hoogtepunten. Echter zijn ze met teveel om te beschrijven, ze blijven altijd in mijn herinnering bestaan. 

Pukkie, ik heb jou altijd gezien als een maatje, mijn beste vriendin bij wie je altijd terecht kon. Je was er altijd, je was eigenwijs, je was altijd gezond en je hebt maar twee keer in je lange leven de dierenarts gezien, je barstte altijd van de energie om te likken, graven, knagen, stoten, grommen en soms ook bijten en krabben. Maar ik weet dat je daar ook je redenen voor had. Jij kleine schat, weet je nog dat je eens van de container bent afgesprongen? Dat je de hond van mijn tante hebt gebeten? Je sprong altijd vrolijk door de tuin in de zomer en maakte dan de raarste sprongen, je liet je nooit  pakken en maakte mij altijd moe.

Ik groeide met je mee en samen werden we ouder, ik ben nu inmiddels 18 jaar en wist wel dat je niet het eeuwige leven had, toch kwam die klap. Half januari 2005 werd je pootje minder. De dierenarts zei dat het de ouderdom was, ik wist het wel, de laatste twee weken gingen hard, je pootje ging verder achteruit. Op 1 februari 2005 had je 's avonds al moeite met ademen, je eetlust werd minder, en toen kwam het onvermijdelijke, op woensdagmorgen 2 februari 2005 ben je overleden. Dat sloeg als een bom in, ik had al zo'n vermoeden maar toch.. je was nog zo zacht en het leek alsof je zo kon opstaan, ik ben blij dat je een natuurlijke dood bent gestorven maar de emotie...

Op dezelfde dag hebben we je begraven, achterin de tuin bij je favoriete graafplekje, we hebben afscheid van je genomen... Pukkie, mijn lieve kleine schat... Ik zal je nooit vergeten....

Pukkie 08-05-1995 _ 02-02-2005