Wat heb je hard gevochten om bij me te kunnen blijven. Helaas, je was al 6 en een half jaar. Je stierf in mijn armen, lekker warm tegen me aan in bed, tot het laaste moment bereid te strijden. Vier hartaanvallen bleef je het volhouden. Na de vierde kon ik het niet meer aanzien en heb je zachtjes laten stikken in mijn hand. Je duwde je snuit nog water dieper erin. je werd rustig en keek me aan. "Het is goed baas", zeiden je ogen, maar het was zo afschuwelijk je te moeten laten gaan, ik zal dat moment nooit vergeten.

Nu je er niet meer bent, je hok leeg in mijn kamer, merk ik pas hoeveel ik wel van je hield. Je kusjes, onze spelletjes, je lieve, kleine oortjes. Je was voor mij de mooiste, de liefste. Ik zal me alles blijven herinneren: onze verstop- en tikspelletjes, je ondeugende gespring door mijn bed als ik me even omdraaide, je gerammel aan je fles (zelfs midden in de nacht) wanneer je aandacht wilde, de uren dat ik sliep met mijn gezicht in je vacht, je warme lichaampje rustig in mijn armen, het trekken aan mijn broekspijp als je óók een hapje koek of chocolade wilde, onze uren in het park als je lekker in het hoge gras ravotte...

Nu ben je bij onze lieve meid Chris, waarmee je zulke mooie baby's kreeg en alle cavia's en hamsters, waarmee je in je leventje zo lief hebt gespeeld.

Het doet heel veel pijn dat ik je kwijt ben. Rust zacht daar in het bos, onder de bloeiende bloesemboom. Je bent voor altijd in mijn hart en mijn gedachten. Tijnkonijn, vaarwel.