Lieve Stitch 

Zaterdag, 3 december, ben ik jou en Lilo nog welterusten komen zeggen, er was niets aan de hand.
Zondag 4 december om elf uur, vond ik je, in je slaap gestorven, languit gestrekt op je matje. Ik mis je nu al vreselijk.
Je hebt me door een van de moeilijkste periodes van mijn leven heen geholpen, je was echt mijn knuffelkonijn. Je wilde nooit gepakt worden, maar als ik je dan wel pakte, wilde je uren achter elkaar bij mij blijven liggen. Nu lig je in je doosje, vanavond gaan we je begraven, ik ga een mooie plant bij jou neerzetten.
Lilo en Chica weten niet wat er is gebeurd, die missen jou ook vreselijk. Lilo is nu echt haar 'mama', haar beschermer en speelkameraadje kwijt. En ook Chica, die nu toch echt vriendjes met jullie tweeën is geworden, vindt het vreselijk dat je er niet meer bent.
Lieve Stitch, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, ben volledig verdoofd van verdriet...
Ik mis je en we zien elkaar wel weer terug als het onze tijd ook is. Doe je de groetjes aan Witje, Stamper en Kruimel?

Hele dikke kus en nog een laatste knuffel, dag lief knuffelkonijntje van me!

Yvette