Je kreeg een prachtig groot hok en een riante buitenren. Waar je heerlijk in rondrende.

Het eerste jaar van je leven ging alles van een leien dakje. Het laatste jaar van je korte leventje begon je te sukkelen.

Elke morgen en avond ging ik even bij je langs om te kijken of alles goed met je ging. Tot op een morgen ik je uitgeblust achterin je hokje zag liggen, dat was niks voor jou, die altijd vrolijk rondhuppelde en kopjes gaf. Gelijk richting dierenarts gespoed, waar geconstateerd werd dat je buikje ziek was. We waren er net op tijd bij. Je kreeg een spuitje en medicijnen. De andere dag was je weer volledig hersteld.

Een paar maanden later vond ik je 's morgens vroeg in de ren met een paar verlamde achterpootjes, je probeerde steeds maar weer overeind te komen, wat niet lukte en was aan je eind van je krachten. Weer richting dierenarts gespoed, die constateerde dat je waarschijnlijk heel erg geschrokken was en toen een rare beweging hebt gemaakt waardoor je zenuwen in je rug bekneld zijn geraakt. De dierenarts gaf ons weinig hoop en gaf ons het advies om het een paar dagen aan te kijken, anders zou je een spuitje krijgen. We hebben een week in spanning gezeten en wonder boven wonder ben je helemaal beter geworden.

We hebben daarna nog een paar maanden van je mogen genieten, tot zondag 15 december 2003, toen ik je levenloos in je onderhokje vond. Je kwam en ging onverwachts.

Dit was mijn verhaal over Bugsy, waar ik heel veel liefde en plezier aan heb beleefd.

Ik ben er inmiddels wel achter dat konijnen niet zo makkelijk te verzorgen zijn. Hoor veel verhalen van konijnen die agressief zijn en bijten. Ik kan mij dit gelukkig niet voorstellen. Bugsy was een Rijnlander. Dit ras staat bekend als zeer lief en zeer geschikt voor kinderen, waar ik het helemaal mee eens ben.

Sietske.