Snuffie,

Snuffie had ik net gekregen. Ze kwam bij me zitten en troostte me als ik huilde of bang was. Ze was heel lief. Toen gingen we op vakantie naar chicago. En toen gingen we naar de niagara watervallen. Toen we daar aankwamen hoorden we dat snuffie ziek was. Ze had de madenziekte. Gelukkig waren mijn opa en oma (die op haar pasten) er snel bij dus ze overleefde het. Het ging goed en ze was weer helemaal beter. Maar een paar weken later kwam ik op woensdag 23 Augustus 2006 beneden en ze lag opzij in haar kooitje. Ik zei: Snuffie hallo? Maar ze bleef daar maar liggen. Ze ademde wel maar het leek alsof ze eens in de paar minuten moest niessen.

Ik huilend naar boven gerend. Mijn ouders zeiden: Snuffie ziek!? Ze renden naar beneden en ze zeiden: Tsja hier moeten we niet tot vanmiddag mee wachten. Ik had wel hoop dat ze nog beter zou worden. Dus wij naar de dierenarts. Onderweg in de auto bleek dat dat genies stuiptrekkingen waren. Het werd steeds erger.

Wij kwamen bij de dierenarts aan en we mochten meteen naar binnen terwijl de hele wachtkamer vol zat. De dierenarts wist meteen dat ze bloedvergiftiging had. Het kwam niet door de madenziekte maar doordat ze iets verkeerds gegeten had of omdat wij misschien wel perongeluk een bacterie mee naarbinnen hadden genomen. Ik denk het laatste omdat wij haar normaal voer hadden gegeven. In totaal heb ik haar een half jaar gehad en ze was 2,5 jaar geworden.

R.I.V. Snuf