Nijntje heb ik gekocht in juli 2004. Ze was een bruinharig konijn en keek lief uit haar ogen. Ze groef heel veel in de tuin, waardoor wij gaas moesten spannen onderaan haar buitenhok. De rest van het gaas werd constant door haar tandjes onderhanden genomen. Ze at heel veel gras, waardoor we dagelijks haar hok op het gazon moesten verplaatsen. Als we op vakantie gingen, verzorgde de buurvrouw ons konijn. Ondanks deze goede zorgen miste ik haar enorm. Ik had zelfs een knuffel van een konijn meegenomen op vakantie. Op een dag kreeg ze narigheid met haar oortjes. Nadat deze door mamma en mij schoongemaakt waren, dachten we van het probleem af te zijn. De volgende dag rolden haar oortjes op en weer een dag later lag ze dood in haar hok. We moesten allemaal ontzettend huilen, waarna we haar een plekje in de tuin hebben gegeven. Toen hebben wij een kaarsje gebrand bij het graf van Nijntje. Tot op de dag van vandaag mis ik haar enorm. Ze zal altijd een plekje in mijn hart houden. Maar nu heb ik weer een nieuw konijn. Wibi is een wit konijntje en net zo lief als Nijntje.

Dit verhaal is geschreven door Mitchell Wielhouwer uit Meppel