Wij missen je zo ontzettend, jouw bedelen bij de keukendeur īs avonds, jouw wachten op ons īs morgens, jouw knabbelen op alle planten in de tuin, jouw grommen, jouw likken van onze gezichten en handen....
Jij was onze kleine witte "zigeuner", zoals mijn moeder je gedoopt had, onze bedelaar, jij was ons hondje, jij was overal waar ik was, altijd nieuwgierig en klaar om geaaid te worden......
Jij was voor mij een volledig familielid, je hebt nog mijn vader "aangevallen", jij was niet zomaar een konijntje, nee, je was ons ettertje, mijn grootste knuffel...........
Hoe kan ik het ooit goedmaken, dat je zo veel geleden hebt, je laatste week ? ik hoop dat je nu echt geen pijn meer hebt en dat je het me kan vergeven.......
Je bent nog bij ons, op je favoriete plek in de tuin.........en toch, ik zal je mijn hele leven blijven missen!
Somn usor, scumpi!
Laura en Hennie.
