Verhalen

Cherie
Naomi
Perikelen
Dumpkonijn
Flappie
Misselijk
Het verhaal van Daisy
Briar Patch
Sterilisatie, verslag van Marja
Een wild konijn..
Verrassing
Gedicht
Vakantie, en de konijnen gingen mee....
Konijnenleed
Stampertje
Stampie
Pinkie
Twee verhalen van Vivian: Flappie en Charley, dumpkonijntjes.
Snoopy, een hartbrekende gebeurtenis....
Genezen na Myxomatose
Punk
Ervaring bij een dierenarts
Mooie herinneringen aan Zorro
Mijn Verhaal
Het verhaal van Flap
Troost
Zindelijk
Hoe kon je?

Naomi

ik heb nog wel een leuk verhaaltje over mijn konijn Naomi.

Op een donderdag in de vakantie, toen het heel hard regende, toen was mijn konijn weggelopen en die heb ik samen met Wendy, mijn buurmeisje gezocht. Toen ze na 2 uur zoeken nergens te vinden was gingen we blaadjes ophangen dat mijn konijn weg was. Toen we dat gedaan hadden gingen we even opdrogen, toen ik daarna naar mijn eigen huis ging reed er een dieren ambulance door de straat. Ik dacht die kan ik ook nog wel even bellen en dan geef ik de moed op.... en ja, daar was mijn konijn! Ze zou binnen 10 minutjes gebracht worden. Het grappige was dat de dieren ambulance nog duurder was dan het konijntje zelf, maar even goed ben ik blij dat ze er weer helemaal heel is. 

Annemieke   

Perikelen

Hai, ik heb goede ervaring met 2 voedsters waarvan de een bevallen is onder de neus van de ander. Het verhaal is zo dat ik moeder Snuffel en dochter Flier mee had genomen naar m'n moestuin. Stom, stom stom, in het voorjaar. Snuffel kreeg de lucht van een vent in haar neus en is over 1 meter hek gesprongen. Na 2 dagen zoeken vond ik haar weer terug, de slet, vol vlooien en met syfilis en ik verdacht haar ervan zwanger te zijn van een wilde soortgenoot. Volgens de dierenarts die haar 7 injecties antibiotica heeft gegeven was dit niet het geval. 

Dus heb ik de kraamdoos opgeruimd en de konijnen zoals altijd 's nachts in hun nachthok opgesloten. En zo is Snuffel vlak onder de neus van haar dochter bevallen van nog een dochter, Goofy. Een prachtig gespierd halfwild konijntje. Helaas heeft Goofy een ongeluk gehad door haar nieuwsgierigheid en heb ik haar in moeten laten slapen. Fliertje heeft een hartaanval gekregen bij een controle onderzoek bij de dierenarts en is slechts 3 jaar geworden. (Dat was erg schrikken voor zowel de dierenarts als voor mij.) Snuffel is inmiddels 7 jaar oud, te veel risico denk ik om haar nog te laten steriliseren (volgens de dierenarts heet dit ook castratie). Haar nieuwe maatje heet Klaver en is inmiddels 6 maanden.

En ja, ik denk erover Klaver te laten steriliseren. Ik heb zelf regelmatig opvangkonijnen van de dierenbescherming in huis, Snuffel was er ooit 1 van en ik heb haar nu 5 jaar. Klaver heb ik uit het asiel gehaald. Ze is een vrouwtje en ik heb ze op hun eigen tempo laten wennen. Ze was 6 weken oud, en ik heb haar eerst apart in het buitenhok gezet, wel in het zicht en reuk van Snuffel. Elke dag zagen ze elkaar in mijn huis tijdens het eten. Op een gegeven moment kon Klaver van de bank springen en ook weer op de bank komen. Ze begon toen Snuffel zelf op te zoeken. Die was behoorlijk jaloers. Ik heb toen een constructie (van een wasrekje) voor het nachthok gezet zodat Klaver wel, maar Snuffel niet in dat hok kon komen. Snuffel heeft haar op een onbewaakt moment 1 keer fors te grazen genomen, en daarna was het over. Het was duidelijk wie de baas was. In totaal was het na ongeveer 3 weken vertrouwd met elkaar.

Mijn ervaring is overigens dat je 2 vrouwtjes bij elkaar kunt zetten op volkomen vreemd terrein. Afhankelijk of de karakters elkaar liggen en of er één zich kan schikken naar de ander gaat het redelijk. Ik heb er ook wel eens voor gekozen om 2 broertjes bij elkaar te laten. Ze waren beide zo verschillend van aard dat het uitstekend ging samen, overigens wel gecastreerd allebei. Al schrijvende komen er allerlei ervaringen met konijnen in mij op maar ik zal voorlopig weer even stoppen.

Nog één verhaaltje, ik heb een opvangkonijn Lola gehad, die ik vanwege blaasontsteking antibiotica moest geven. Goede leer voor de volgende keer; geef zo'n beest  zoiets nooit met een glazen pipetje!!! Het was uit pure boosheid op een gegeven moment hap...knars...kauw..kauw...slik..weg... half pipetje. Gelukkig is er niets met haar gebeurd en is ze volledig genezen.

Inge   

Dumpkonijn

Behalve de gewone dieren in het bos, kom je de laatste tijd steeds meer dieren tegen die daar eigenlijk helemaal niet thuis horen. Zoals kippen, poezen, konijnen en cavia’s.

Voor dit afdankertje had het avontuur een happy end, maar voor hoeveel niet?!

Simone   

Flappie.

Simone.    

Ik heb nou zoiets misselijks gehoord, mijn oma belde net. Ze had een wild konijntje gevonden, bij haar in de buurt. De achterpootjes van het beestje waren aan elkaar gebonden zodat 'ie niet kon lopen.
Zwaar uitgedroogd en uitgehongerd heeft ze hem meegenomen en heeft de pootjes los gemaakt, gelukkig was er verder niets aande hand met de pootjes.
Ze heeft het beestje in een doosje gezet en de dierenambulance gebeld, die kwamen dus en zeiden dat het beestje geluk had gehad, dat ze hem gevonden heeft.
Ze hebben hem meegenomen maar het diertje heeft het uiteindelijk niet gered.....

Dit is toch gewoon ziek, dat mensen zoiets kunnen doen??

Demelza     

Wild konijn....

Vijf jaar geleden was ik op vakantie op de Veluwe, en kampeerde ik aan de rand van een spartelbadje. Daar waren peuters met water aan het spelen en gooiden emmertjes water in een kuiltje naast het water. Een leuk spel, tot er opeens baby-konijntjes kwamen bovendrijven.Het waren er 4, en 1 ervan bewoog nog. De oogjes waren nog dicht, ze waren pas geboren. Wat te doen? Ik was de enige die het beestje oppakte en droog begon te wrijven, de anderen volwassenen vonden het zielig maar deden niets. De beheerder van de camping adviseerde ze maar achter het hek te gooien, dan gingen ze vanzelf wel dood! Dat dus nooit!!!

Wij besloten naar een dierenarts in Ede te gaan om te vragen wat we moesten doen en of het zin had dit konijntje in leven te houden. De dierenarts vond het leuk dat we kwamen en zei dat het beestje ca. 7 dagen oud moest zijn, zijn oogjes zaten nog dicht. Hij adviseerde ons om puppymelk te kopen of geitenmelk en dat 2 x per dag te geven of als het konijn onrustig werd. Hij waarschuwde wel dat hij nooit meer in de natuur teruggezet kon worden omdat hij te veel aan mensen gewend zou raken. Voor ons was dat geen punt, we hadden al een konijn thuis,dus deze kon er ook wel bij. De dierenarts wilde geen geld voor het consult!

Wij probeerden hem te voeden met een poppenzuigflesje met daaraan een ventieltje van een fiets. Dit lukte goed, hij slobberde de melk naar binnen en vevolgens masseerde ik zijn buik met mijn vinger, iets wat hij heerlijk vond want hij strekte zich languit. Daardoor kwamen er ook piepkleine keuteltjes los. Wij lieten hem in een emmer met stro slapen, 's nachts met een kruik erbij. Bovendien kochten we een knuffel (natuurlijk een konijn) waar hij dicht tegenaan kroop. Na zo'n 9 dagen gingen de oogjes open en werd konijnemans actief. Hoe hij het voor elkaar kreeg begrepen we niet maar hij ontsnapte uit de emmer en hij hobbelde de hele tent  door. Soms zat hij in onze slaapzak en kroop lekker tegen ons aan, soms knabbelde hij aan je teen.

Alle mensen die het konijntje hadden laten liggen waren nu zeer geïnteresseerd hoe het met hem ging. We hadden geen gewone vakantie meer, want overal namen we hem mee naar toe.We stelden zelfs een bezoekuur in want we werden stapelgek van alle mensen die "even"kwamen kijken! Alles draaide om het konijntje! Hij hield ons nachtenlang uit slaap want 's nachts was hij erg actief.

Eenmaal thuisgekomen groeide hij als kool en speelde verstoppertje met onze 5 katten. Hij hobbelde door de kamer en gedroeg zich steeds meer als kat. Maar hij werd groter en groter en begon nu ook vast voedsel te eten. Hoera! Want iedere keer de fles geven en dagelijks een nieuwe speen kopen was erg veel werk. Konijn, inmiddels Patser gedoopt, beet alle spenen stuk omdat het hem niet snel genoeg ging. Patser at alle planten op, vooral de ficus vond hij erg lekker, en sprong overal in. Zelfs de boekenkast was niet meer veilig, we troffen hem regelmatig bovenin aan, waar hij zo nu en dan boeken naar beneden gooide.

De tijd was gekomen om hem naar buiten te laten gaan. Maar voordat we dat deden gingen we eerst naar de dierenarts voor een inenting en met de vraag of hij nou een voedster of een rammetje was.De dierenarts genoot van het beestje, hij beweerde dat het een voedster was. Patser was inmiddels zo sterk dat, ondanks mijn waarschuwing, de dierenarts hem niet stevig genoeg vasthield en hij zo over zijn schouder de spreekkamer insprong, de dierenarts beduusd achterlatend.

We zetten Patser bij een andere voedster in het hok.We waren het erover eens dat Patser eigenlijk een jongensnaam was, maar ja,omdat nou weer te veranderen...

Ze konden het reuze goed vinden met elkaar,Watje en Patser. En toen eindelijk de konijnenberg en het binnenhok klaar waren, konden ze daarin. Maar wat was er aan de hand? Watje wilde haar hok niet uit, vreemd.Wat bleek? Ze had net 4 jongen gekregen, en bleef ze beschermen! Patser bleek dus een rammetje en had voor 4 kleine Patsertjes gezorgd!!!! Wij dus naar de dierenarts om Patser te laten castreren bij een dierenarts die verlegen stond te lachen.

Voor de 4 kleintjes zochten we een goed adres en Patser en Watje genoten van hun buitenverblijf. Tot we opeens een heel klein hummeltje zagen rondhobbelen! Wat was dat nou??? Er bleek dus toch nog een konijntje na de castratie te zijn verwekt.

Geen probleem, maar wat zou het zijn? Om daar achter te komen probeerden we het te vangen, maar dat lukte niet, want iedere keer verstopte "het" zich onder de grond. Tot op zekere dag  hij/zij de kans kreeg om te ontsnappen. En dit konijn hobbelt nog steeds in onze tuin en die van de buren rond. Hij heeft zijn hol onder de brug (ik woon aan een steeg met een brug aan het eind) en vreet niet alleen mijn tuin maar ook die van de buren leeg.We krijgen hem niet te pakken, want hij reageert als een echt wild konijn. Nog nooit in handen geweest, de kleur en bouw van Patser, is hij net als alle wilde soortgenoten, bang voor mensen.

Ik geef hem iedere dag voer dat hij lekker opeet maar alleen als er niemand in de tuin is. Ondertussen heb ik na 4 jaar problemen met mijn buren.Want ze begrijpen het best maar willen geen afgeknaagde planten in hun tuin. En dat begrijp ik best!

Wat ik ook doe, gaas, hekken, enz., niets helpt, overal komt hij doorheen, het is om hopeloos van te worden. Hij wint het altijd, maar blijft wel zijn vader en moeder trouw.

Zelfs de knaagdierenopvang kan mij niet helpen!

Tot overmaat van ramp werd Watje ziek, ze kreeg een tumor en we moesten haar laten inslapen. Als we noe eens zoon/dochter konden lokken als plaatsvervanging voor Watje.... Nou vergeet het maar. Patser kwijnde weg van eenzaamheid, hij at niet meer en was passief. Dus toch maar een ander konijn gehaald bij de knaagdierenopvang. Truus, een hangoordame. Ze kan goed overweg met Patser maar durft niet onder de grond.

En nog steeds is er het probleem van mijn echte wilde konijn. Wie heeft er een idee?? Help mij !!!!!

Groeten, Marion Grootenboers  

Het verhaal van Stampie 

Toen de ren nog niet af was, zaten de konijnen tijdelijk in buitenhokken. Dat ging goed. Op een dag merkte ik dat Stampie een gat aan het knagen was aan de achterkant van de kooi. Ik dacht dat dat niet zo snel zou gaan, dus ik liet haar gewoon daar zitten. Totdat ik op een vroege morgen de konijntjes te eten ging geven. Stampie was weg! Nergens te vinden…. 

Ik zag een vers plasje onder haar kooi liggen, dus ver kon ze niet zijn. Destijds hadden we nog geen afscheiding met de tuin van de buren. Dus ik naar de tuin van de buren….Daar zat ze! Ze was bezig een holletje onder de schutting door te graven, maar ik was gelukkig op tijd. 

Ze was helemaal zwart. Ze leek gezond, maar was wel uitgeput. Ik bleef haar in de gaten houden. 

Een uurtje later zat ze helemaal in elkaar gekropen in een hoekje van de kooi. Haar buik was helemaal opgezet, haar vacht stond uit elkaar. Ik heb meteen de dierenarts gebeld, maar omdat het zondag was, wilden ze me niet te woord staan, want dit was geen noodgeval. Ik mocht om 17.00 even langskomen, dat was het. Ik was echt heel kwaad op de desbetreffende persoon die ik aan de telefoon had. Ik heb toen een andere arts gebeld. Maar ook die was er niet. Ik kreeg als antwoord “mevrouw, ik ben geen dierenarts, ik neem alleen de telefoontjes aan, ik zou het niet weten”.

Ik was nog kwader en heb toen een dierenarts buiten de stad gebeld. Eerst kreeg ik de assistente aan de telefoon. Die merkte dat ik erg overstuur was, ze heeft me het privé nummer van de dierenarts gegeven en ik mocht hem bellen. Wat was ik blij. Eindelijk iemand die me serieus nam! Die goede man stelde me gerust door te zeggen dat Stampie waarschijnlijk alleen maar oververmoeid was en dat ze misschien iets had gegeten waar ze niet tegen kon. Ik moest haar in de gaten houden en rust geven. 

En 's avonds was Stampie weer helemaal de oude! Al heb ik nog steeds mijn twijfels over wat ze precies had…

Sylvia.