Een verrassing

Een paar jaar geleden kochten we een heel mooi bruin konijntje: Floppy. Dit was een mannetje en nog maar een paar maanden oud. M'n moeder en ik noemden hem voor de gein 'Propje', omdat ie zo klein en propperig was. Uiteindelijk hebben we hem Floppy genoemd. Het beestje werd al tammer en tammer en uiteindelijk zat ie vrijwillig naast ons op de bank te wachten op een aai- of massagebeurt. Dat doet ie nu nog steeds vaak trouwens. 

Floppy en de schildpad Roodje

Het konijntje is natuurlijk een mannetje en op den duur verlangde hij steeds meer naar een vrouwtje. We hadden alleen geen vrouwtje voor 'm, dus probeerde hij maar wat met onze handen en voeten. Dat lieten we alleen niet toe. Op een dag was er een vriendin van me op visite en ze vertelde verhalen over konijntjes en ik kreeg ineens zo'n zin om een konijntje te kopen. We gingen voor de gein naar de stad om konijntjes te kijken en uiteindelijk heb ik er een gekocht, helemaal zonder toestemming van m'n ouders. Zoiets had ik nog nooit gedaan, maar ik wist dat als m'n moeder het nieuwe grijze beestje eenmaal vast zou houden, ze meteen verkocht zou zijn. Mijn kleine Winnie ging dus op de fiets in een kartonnen doosje mee naar huis.

M'n moeder was inderdaad meteen verkocht. Het was niet de bedoeling geweest, maar nu ze er eenmaal was, mocht ze ook wel blijven. M'n vader vond het wat minder leuk, maar uiteindelijk accepteerde hij het ook maar. Hij houdt ook erg van konijnen en als ik Winnie zelf zou verzorgen mocht ze wel blijven.We hadden dus een mannetje en een vrouwtje in huis. De man uit de dierenwinkel had gezegd hoe oud Winnie was en wij dachten dat ze nog niet vruchtbaar was. Dus lieten we Floppy er maar eventjes bij. 'Ach, het kan toch geen kwaad. Ze is nog te jong.' Onze ram nam gelijk z'n kans waar... 'Laat ze verder maar niet bij elkaar, want je weet maar nooit hoor'. 

Winnie ging naar boven. Ze mocht bij mij op de kamer staan, dan zou ze Floppy ook niet ruiken. Zo waren ze lekker ver van elkaar vandaan.Ongeveer een maand na de aankoop van mijn Winnie zette ik haar midden in de nacht voor de zoveelste keer op het halletje. 'Winnie, weest nou toch eens stil! Ik kan niet slapen door dat gegraaf van jou.' Een beetje zielig wel, maar het was daar niet koud en ook niet te warm, geen verschil met m'n kamer eigenlijk. En ik kon rustig slapen. Dat dacht ik alleen. Deze nacht bleef ze de hele tijd doorknagen en graven dat ik er niet van kon slapen. 

De volgende ochtend stond ik gewoon net zoals anders doordeweeks om 7 uur op, verzorgde en aaide Winnie en ging naar beneden om te eten. Vlak voordat ik naar school ging moest ik nog even wat uit m'n kamer halen. Het was nog donker, want het was begin februari, dus ik zag Winnie's hok niet goed. Opeens zag ik wat bewegen en ik zag de schim van Winnie er naar kijken. 'Wat? Larven?!' schoot het door mijn hoofd en ik deed snel het licht aan. Ik keek in het hok en wist niet wat ik zag: Naast Winnie, in het hooi, lagen vier roze babykonijntjes, zomaar door de kooi verspreid. Ik wist echt niet wat ik zag en riep gelijk m'n ouders en broer. Die kwamen aanstormen en dachten minstens dat er wat met Winnie aan de hand was om dat ik zo te keer ging. Zij wisten ook niet wat ze zagen toen ze in de kooi keken en ik vergat zo'n beetje dat ik nog naar school moest ook. Snel flink wat hooi in de kooi en de temperatuur in m'n kamer moest omhoog! Winnie had helemaal geen nestje gemaakt en ik ging bezorgd naar school.

Winnie samen met de baby's

Het eerste wat ik deed toen ik terug kwam was bij de baby's kijken en ze maakten het goed. Winnie was inmiddels bezig met een nestje en dat stelde me gerust. Vanaf toen zette ik Winnie niet meer op het halletje en dat was ook helemaal niet nodig ook. Ze was hartstikke rustig. Alleen hoorde ik haar 's avonds als ik in bed lag haar jongen zogen. Dan dacht ik bij mijzelf: 'Gelukkig, ze weet hoe ze ze moet verzorgen'. Ik was erg bezorgd namelijk.De baby's werden groter en groter en we gaven ze babynamen: Cartman, Kenny, Stan en Kyle. De namen van South Park.

De baby's....

We verhuisden ze naar de woonkamer waar ze heel vaak door de kamer over het kleed mochten huppelen. Wat een mooie tijd was dat. Maar ja, we konden ze moeilijk houden. Er moesten er minstens twee van de vier weg. Maar waar moesten die lieve pluizige beestjes heen? Ik vroeg overal rond, lied foto's zien, maar iedereen had er al een of mocht er geen een of wilde er zelfs geen een. Dan maar naar de dierenwinkel. We hielden er eentje, Cartman en die hebben we Chippy genoemd. Cartman was een babynaam.De andere beestjes hebben we snikkend afgeleverd. Die dag waren we in grafstemming.

Chippy, nu ze volwassen is.

Daar stond dan een hok met moeder en dochter Chippy. De andere kindjes zaten in een vreemd hok in een dierenwinkel.We waren bezorgd. Zouden ze wel goed terecht komen? Straks worden ze niet verkocht, wil niemand ze... We zater er dus best wel mee.Op een keer moesten we weer nieuw hooi hebben voor de andere konijnen en gingen m'n vader en ik naar die dierenwinkel. Dat was niet lang nadat we de konijntjes daar afgeleverd hadden. M'n vader kocht meteen het hooi, maar ik waagde me naar de konijnen. Ik was er al voor een gedeelte overheen en ik kon er wel tegen om Kenny en Stan daar aan te treffen. Kyle was al verkocht. Het deed me wel goed om ze weer te zien. Ze waren al iets gegroeid en ik heb ze nog even geaaid en toegesproken. Daarna vertrokken we weer en thuis vertelde ik m'n moeder en broer dat ik ze gezien had.

We hebben nog hele leuke foto's van ze en dus zullen we ze niet vergeten. In gedachten zie ik ze bij een gezin en hoe ze dan goed verzorgd worden. Ik denk er niet aan dat ze misschien slecht terecht gekomen zijn. We zullen het toch nooit weten en daarom kan je maar het beste positief denken.Chippy is ondertussen volwassen, hoewel we haar nog wel vaak 'de baby' of die kleine noemen. Ze blijft het kindje, want pappa en mammakonijn zijn er ook nog. Af en toe mis ik de ander konijntjes nog wel, maar dan kijk ik gewoon naar de talloze foto's die we van ze gemaakt hebben en dan denk ik eraan hoeveel lol we gehad hebben toen ze met hun harige vachtjes over het kleed in de kamer rondhuppelden. Wat een mooie gebeurtenis was dat!

Mariska, 17 jaar.
http://home.soneraplaza.nl/mw/prive/femm