Woensdag. Een dag als vele anderen.

Er was een afspraak gemaakt met de dierenarts, om de 2 konijnen een inenting te geven tegen de gevreesde myxomatose en VHS. Deze 2 konijnenziekten worden zeer gevreesd. Dus ook door ons, dus vandaar de inentingen.

Gewapend met een doos met daarin de twee konijnen die angstig in een hoekje kropen.

Wachten bij de dierenarts is ook altijd een ramp. Honden die hun angstzweetklier openzetten, en gehijg van nerveuze poezen en katten. Nee er zijn leukere dingen.

Niet wetende dat deze avond dramatisch zou aflopen, zaten Els en ik het allemaal aan te zien het gedoe!

Wij zijn aan de beurt. Konijntjes gerust proberen te stellen door ze Reiki te geven en verder alle aandacht gegeven. Op de behandeltafel wordt de doos neergezet en de grootste van de twee wordt eruit gehaald en krijgt gewoon de prikken. Blijft rustig zitten met een gezicht van "zit ik daarvoor in de zenuwen"?

Ons kleine mannetje Cherie is aan de beurt. Voorzichtig wordt hij uit de doos getild, en op de behandeltafel neergezet, waar de dierenarts hem aan alle kanten bevoeld om hem te onderzoeken. Ogenschijnlijk laat hij het allemaal toe. Geen probleem dus. Maar bij een injectie ging het goed maar bij de tweede ging het mis. Cherie kon het niet meer aan en hij sprong ineens uit de handen van de assistente, van de behandeltafel af, op de grond. Hij wordt opgepakt en gilt het uit! Mensen wat klinkt dat naar, een gillend konijn! Hij wordt op de behandeltafel gezet en het blijkt dat hij zijn achterhand niet meer beweegt. De dierenarts merkt op dat het kan gekomen zijn door de schrik en misschien een kneuzing. Ik geloof hem maar al te graag!

De dierenarts laat hem ter observatie een nachtje blijven en wij met 50 % van de konijnen naar huis. Aangeslagen, en hoopvol gestemd!

Volgende dag belt de dierenarts op met het bericht dat er geen verbetering is opgetreden in de situatie, hij zou een foto gaan maken en wij horen spoedig.

Na 2 uurtjes wordt er gebeld door de dierenarts en onze angstige vermoedens worden bewaarheid. Cherie heeft een gebroken rugwervel! Dit is voor ons verschrikkelijk nieuws. Wij zijn zo gek met dit bijzondere konijn. Tosca, onze dochter, was er niet en om nu zomaar Cherie in te laten slapen ging ons te ver. Cherie had volgens de dierenarts geen pijn en toen wij bij hem kwamen keek hij ook heel rustig om zich heen, en liet zich graag aanhalen. Wij met konijntje naar huis, nadat er een afspraak is gemaakt dat de dierenarts de volgende dag vroeg Cherie zou laten inslapen. De dierenarts had geen dienst, maar hij moest een kat met diabetes verzorgen, die om de zoveel tijd een injectie moest hebben, en hij voelde zich toch ook wel naar om deze situatie dus hij zou bellen als hij in de praktijk zou zijn.

Cherie heeft de gehele nacht bij Tosca op de kamer gelegen, en werd heel lang geaaid en gerustgesteld.

De volgende dag, vrijdag, lag Cherie al een beetje uitgeput in zijn kooi. 09.00 Uur geen dierenarts, 11.00 uur geen dierenarts, 14.00 uur geen dierenarts, en Cherie ging steeds meer achteruit. Ik heb hem uren in mijn handen gehad, wat hij heel fijn vond, maar mij met verdriet vervulde. De tijd verstreek en wij vonden het echt te gek worden. Gebeld naar een andere dierenarts die de klus zou willen afmaken, afspraak gemaakt.

Om 18.00 uur belt onze eigen dierenarts met het bericht dat hij de gehele dag geprobeerd heeft om ons te bereiken. Blijkt dat de sufferd een verkeerd nummer in zijn mobiel geprogrammeerd had. Wat was ik kwaad!

Els met Cherie naar de dierenarts om het verdrietige karwei af te maken. Ik ben bewust niet meegegaan, want ik was bang dat ik de dierenarts af zou maken.

Terugkomend met het lichaampje konden wij ons niet meer goed houden. Het neusje wat altijd bewoog, deed het niet meer! Wat hadden wij een verdriet! Ik had ’s morgens al een plekje in de tuin gegraven waar wij hem zouden gaan begraven, en wij hebben hem daarin gelegd.

Zo’n stom ongeluk! En wat hadden wij een verdriet om een konijntje.

Bibi zit nu maar af te wachten wanneer Cherie terugkomt. En wij ………………vinden het erg leeg in het hok en wij missen het manneke wel!

Ook dit kun je meemaken.

Met vriendelijke groet,

Joop Beuming