Dit is een schrijnend verhaal over hoe het tamme konijntjes meestal vergaat, als ze in de vrije natuur achtergelaten worden. Dit is dus een waar gebeurd verhaal, van vele, vele konijnen. Omdat ze zelf niet kunnen praten heeft Laurie Hanson dit voor ze gedaan. Het originele verhaal is hier te lezen.

Briar Patch is een dumpplaats in Amerika, maar Nederland heeft ook zulke dumpplaatsen. Eigenlijk zijn de Nederlandse kinderboerderijen ook zulke plekken. Een konijn dat bij een kinderboerderij wordt gedumpt krijgt geen goed leven. Veel gevechten met andere konijnen. Regelmatig worden gedumpte konijnen door de beheerders van kinderboerderijen "opgeruimd", afgemaakt dus. Een konijn dat in een park of een bos wordt gedumpt, heeft nauwelijks kans om in leven te blijven. Een overbodig geworden konijn kun je beter afgeven bij één van de opvangadressen in ons land. Laat je afgedankte konijn alsjeblieft niet zo'n ellendig leven krijgen als het konijntje hieronder. De meeste opvangadressen ontfermen zich gratis over je konijn als je het niet meer wilt, of er om één of andere reden niet meer voor kunt zorgen...

Het verhaal van Briar Patch:

Ik weet niet meer hoe ik heet..

Ik weet nog dat, toen ik nog kleiner was, iemand me in de armen nam en me knuffelde en zachtjes tegen me praatte.. Ik weet nog dat het altijd warm en veilig was. Ik weet ook nog dat ik genoeg te eten had. Het eten was goed. Ik weet nog dat ik in een huis woonde, met mensen. Toen ik groter werd knuffelden de mensen mij niet meer. Soms schreeuwden ze tegen me als ik rommel maakte.

Toen zei iemand dat ik te vies was en ze stopten me in een hok achter hun huis. Al gauw keek er helemaal niemand meer naar mij om. Ze kwamen alleen om wat brokjes in mijn voerbak en water in mijn drinkfles te doen. Geen aaitjes, geen lieve woordjes. Soms had ik het heel heet en later kreeg ik het flink koud.

Op een dag hoorde ik de mensen praten: "Het is beter voor hem als hij vrij is, bij zijn soortgenoten. Hij kan zichzelf wel redden. Bovendien is daar eten en zijn daar schuilplaatsen."

Ze stopten me in een kartonnen doos en reden een eind met me in de auto. Ik kan me nog herinneren dat ik eerder in die auto was geweest, toen ik nog heel klein was. Toen brachten ze me naar hun huis nadat ze me hadden gekocht in een dierenwinkel. De mensen haalden me uit de doos en zetten me op de grond.

Het was best eng. Ik herkende helemaal niets. Alles was vreemd. Toen draaiden de mensen zich om, liepen weg, stapten weer in de auto en reden weg. Ik wist zeker dat ze zo terug zouden komen dus bleef ik zitten en ik wachtte. Ik wachtte een hele lange tijd. De zon begon achter de bergen te verdwijnen en het werd kouder. De wind die over de rivier kwam was snijdend. Al gauw werd het donker. De mensen kwamen niet terug...

Een paar andere konijnen kwamen te voorschijn en snuffelden aan me. Een van hen stompte me, een ander beet me en weer een ander verscheurde mijn oor. Dat deed echt pijn. Ik huilde en rende weg. Ik probeerde om een schuilplaats te vinden, maar overal waar ik keek en heen rende waren al andere konijnen en die joegen me weg. Het was nu echt helemaal donker en heel erg koud en ik was hongerig en dorstig. Ik rook voedsel en ging er op af, maar de andere konijnen joegen me weg. Ik huilde weer.

Mijn vacht is niet glad en glanzend meer. Hij is vies en haveloos. Ik weet niet hoe lang ik hier al ben. Ze noemen het hier "The Briar Patch". Soms komen er een paar mensen en die laten eten achter. Het is geen best eten. Een keertje kwam er een mens en ik dacht dat ik haar kende. Ik wou naar haar toegaan, maar toen bedacht ik me ineens, dat mensen mij niet meer willen. Ik rende weer de bosjes in. Ik heb nooit genoeg te eten omdat ik niet dapper genoeg ben om te vechten voor mijn eten. Dus moet ik maar eten wat anderen overlaten en dat is meestal heel erg weinig. Ik ben nooit warm en droog. De enige plek waar ik me op kan rollen en verbergen is modderig en vochtig. Soms herinner ik me de betere dagen, maar hoe langer hoe meer lijken die dagen op een droom uit het verleden... Ik huil nog steeds af en toe.

story copyright 1998 Laurie Hanson