Dit is mijn verhaal om ander troost te bieden. 

Ik had een konijntje, Snuffel Madeliefje Konijn. We konden het maar niet eens worden over de namen, Snuffel, Madelief, Grover, en nog veel meer, dus werd hij meestal Konijntje genoemd. We kochten hem in een dierenwinkel. Hij was heel schuw en wilde het liefst niet geaaid worden. Maar als hij bij mij zat voelde hij zich toch op zijn gemak (denk ik tenminste). Hij kwam naar me toe en ging dan dicht tegen me aan zitten. 

Mijn zus en een vriend van haar hadden een ren getimmerd. Hij was prachtig; heel groot voor zo'n klein Konijn als Konijn. Maar op een zwarte dag was hij weg. De ren was vernield. Alles was stuk. Dat kon een kat niet gedaan hebben, en een roofvogel... we wisten het niet. Ik moest steeds huilen. Het was vijf jaar mijn Konijntje geweest! Ik wist niet wat ik moest doen met het verdriet. 

Tot ik bij een vriendin kwam. Zij had kleine konijntjes. Ze waren schattig. Ik speelde ermee en moest weer aan Konijntje denken. Maar toen bedacht ik dat mijn vriendin geen plek voor deze konijntjes kon vinden. Dat er meer dieren waren die me nodig hadden. Nu heb ik een zo'n konijntje, een Witte Nieuw-Zeelander. Nogal een grote en hij is verschrikkelijk lief. Ik ben trots op dit konijn. En natuurlijk, ik zal Snuffeltje Madelief Konijn nooit vergeten. Maar wat ik heb geleerd is dat het leven doorgaat, en dat andere konijntjes je troost kunnen brengen. 

Natuurlijk kan dit niet meteen. Het verdriet zit eerst nog in de weg. Maar mijn Zwartje heeft me verschrikkelijk veel troost geboden...