Mijn verhaal

Eens komt het moment dat je graag een huisdier wilt. Konijnen werden het, maar eerst een goed hok vinden, zorgen dat je hooi, stro en voer in huis hebt. De dag dat we gingen kijken voor een reiskooi kochten wij ook 2 dwergjes, ze waren zo lief, veel te jong (6 weken) en super zenuwachtig, maar ja als nog niet de juiste boekjes in huis hebt denk je dat het boekje wat je wel hebt je voldoende informatie geeft. Wist ik veel dat konijnen tot in ieder geval de 6e week nog bij de moeder zogen! Mijn Bruintje werd ziek, op vrijdagavond zag ik dat het niet goed met haar ging zaterdagochtend was ze al dood. Het is en blijft mijn schuld. Mijn andere dwergje (Bugsy) miste haar gelijk enorm, ze hadden tenslotte met zijn tweetjes de achterkamer en het balkon onderzocht en zich er samen gewassen, gespeeld, veilig en thuis gevoeld in de 2 weken dat ik ze ondertussen had.

Ik besloot toen dat ik voor Bugsy een ‘maatje’ moest halen. Ik ging kijken in de dierenwinkel bij mij in de buurt, daar zat zo’n grappig konijntje, maar die verkochten ze die dag niet, net van de fokker moest zij eerst wennen, als ik haar wilde hebben kon ik haar de week erna op komen halen. Dezelfde dag bezocht ik met mijn 2 nichtjes waar ik op bezoek ging een andere dierenwinkel: het werden nu dus 2 konijnen. Ik had nog gevraagd in de winkel of het wel vrouwtjes waren.......... Zoals zo vaak hebben zij mij appels voor peren verkocht, maar dat wist ik op dat moment niet! Op mijn verjaardag was ik ‘s middags eerder vrij en ging toch nog even naar de dierenwinkel waar ik dat grappige konijntje met kuifje en baardje had zien zitten en ja hoor ze zat daar nog. Ik kon de verleiding niet weerstaan, het resultaat: 4 konijnen Bugsy, Bunny, Beauty en Boefje.

Alleen Bugsy en Boefje kunnen het niet met elkaar vinden de rest kon wel met elkaar lopen, al begonnen de hormonen wel op te spelen. Het werd ook moeilijker omdat het één na het andere konijn even ziek werd. Hierdoor is vast wat konijnenstress ontstaan, waardoor Bunny en Beauty die elkaar eerst zo lief hadden verzorgd niet meer bij elkaar konden. Op dat moment wist ik niet dat zij beide mannetjes waren.

Bunny mocht met Bugsy en Beauty mocht met Boefje samen in het hok (later gescheiden door een raster omdat Beauty erg dominant werd). Beauty werd ook naar ons toe erg agressief en beet zonder los te laten, dat had Bugsy ook al een keer ervaren. Beauty was waarschijnlijk een heel lief konijn gebleven als hij niet met andere konijnen samen zou zijn, maar juist als konijn alleen met veel liefde en aandacht van zijn baasjes. Wij hebben daar in gefaald.................

Met nog 3 konijnen dacht ik erover om er misschien nog een bij ‘t Knagertje te halen. Af en toe bouwde Boefje een nest, we twijfelden er eigenlijk aan dat ze schijnzwanger zou zijn, ik had tenslotte alleen maar dames gekocht!

En als onkundige konijnenhoudster kon ik het niet zien of voelen, dat valt niet mee bij konijnen die zo jong zijn als Boefje (ze was toen ongeveer 4 maanden). Op 24 december kwam ik de schuur in om de dames een peentje te geven, ik zag dat Boefje weer een nest had gebouwd in 1 nacht! Terwijl zij haar peentje opat hoorde ik in het nest ineens geritsel en dacht: wat nu? Ik konijnenmoeder met veel te weinig ervaring en kennis wat moet je doen? Ik moest naar mijn werk en heb daar vandaan Maryo gemaild en om hulp gevraagd, boekjes gekocht en ondertussen de dierenwinkel heel boos opgebeld. Als ik toen meer energie had gehad, was ik op zeker een procedure begonnen. ‘s Middags thuis gekomen gelijk naar de konijnen in de schuur, alles leek goed te gaan, voorzover ik, onervaren en zo, het kon zien. Ik ben bijna de hele kerstavond de schuur in en uit gelopen, zelfs voor het slapen gaan moest ik eerst bij moeders gaan kijken.

‘s Ochtends net wakker, gelijk naar het schuurtje, zo te horen en zien waren de kindjes warm en levend, moeders vond de nest-inspectie prima, al moest ik wel eerst haar toestemming krijgen door haar veel aandacht te geven, iets lekkers werkte daar ook prima voor. Daarna ook nog de ander nijntjes begroeten voor ik zou gaan ontbijten en zij hun peentje zouden krijgen.

Ik pakte Bugsy even op zoals ik wel vaker deed, ze vond het dit keer niet prettig, bromde wat en liet duidelijk blijken dat er iets niet goed was, ik zette haar voorzichtig terug in het hok, toen zag ik het: zij had 1 baby-tje half gebaard, ik schrok me rot, wist mij geen raad. Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om op 1e kerstdag een dierenarts te vinden en besloot haar te helpen, het baby’tje was koud (was dus al dood), maar moest wel in zijn geheel worden verwijderd, wat moet dat moet, en dus heb ik als konijnenvroedvrouw gedaan wat moest gebeuren. Ik zal de details hiervan achterwege laten, maar laat hierbij weten dat leuk echt anders is. Tja we zouden gaan ontbijten........

We zijn even op kerstbezoek geweest maar gauw weer terug naar huis gegaan voor de konijnen. Bugsy bleef vocht en wat bloed verliezen, dat ging pas aan het eind van dag pas weer beter. Na amper te hebben geslapen, vóór het ontbijt op 2e kerstdag gelijk weer eerst naar de konijnen gegaan. Alles leek goed met Boefje en de kindjes, Bugsy en Bunny. We gingen even een uurtje wandelen, toen we terug kwamen en ik natuurlijk weer naar de konijntjes ging, zag ik bij Bugsy in het hok een dood baby’tje, schoon gelikt en levenloos. Ik voelde me zo schuldig, teleurgesteld, boos, in de maling genomen en nog veel meer. Zowel ik als Bugsy waren eigenlijk ontroostbaar. De dag daarna ben ik met Bugsy naar de dierenarts geweest, ze droeg in elk geval geen baby’tjes meer.

Ik heb mij ondertussen gerealiseerd, dat ook Bunny een mannetje moest zijn en daarom niet meer met één van de anderen samen op mijn dakterras mocht rennen. 10 januari is Bunny gecastreerd, hij was erg stoer alsof er niets was gebeurd zat hij in zijn hokje, maar had wel extra verzorging en aandacht nodig. Zo’n operatie is toch zeker niet niks!! We hebben hem toch te vroeg in zijn eigen hok in de schuur gezet, hij had beter 1 dag extra lekker warm binnen kunnen blijven bij de kachel zodat hij beter op temperatuur had kunnen blijven, dan was hij ook zeker sneller hersteld.

Ik had ondertussen gebeld en geschreven met de dierenwinkel waar ik de twee ‘appels’ had gekocht. Volgens het personeel waren de konijntjes op het moment dat ik ze heb gekocht 10 weken oud. Het geslacht zou door iemand die er verstand van heeft vast te stellen moeten kunnen zijn. Zij hebben geschreven dat daar door hun personeel nimmer garanties over werden gegeven, echter in het telefoongesprek dat ik met de eigenaar heb gehad op 27 december 1999 werd precies het tegenovergestelde beweerd. Namelijk: dat als er door de kenner gezegd werd dat het vrouwtjes-konijnen zijn, er op dat moment geen enkele twijfel over zou kunnen bestaan dat het mannetjes zouden kunnen zijn.

Het heeft me aardig wat gekost, zowel in geld als emotioneel, als ik het voorzichtig uitdruk was het een beroerde kerst en een zeer onaangenaam oud en nieuw. De algemene euforie van het nieuwe milennium is aan mij totaal voorbij gegaan ‘met dank aan de dierenwinkel’!!!

Mijn motto: wees gewaarschuwd en haal voortaan konijntjes in een opvangcentrum.

Er zijn zelfs voordelen als je een konijn uit een asiel haalt, je weet zeker wat voor geslacht het is, ze zijn vaak volwassen en zullen dus niet meer groeien je weet dus beter waar je aan toe bent, er zitten (helaas) veel konijnen zodat je kan kijken welk konijn zich het meest bij jou op zijn gemak voelt. En dan heb ik het alleen nog maar over de directe voordelen voor jezelf!

Uiteindelijk had ik 4 baby-konijntjes: Snoopy, Poepie, Schaapje en Beertje. Boefje voelde zich niet meer op haar gemak tussen haar kindjes toen ze ongeveer 11 tot 12 weken waren. We hebben haar toen in een apart hok gezet maar wel samen met de kindjes laten lopen. Na een paar weken was Boefje nogal agressief en afstandelijk naar ons aan het worden, als we haar in het hok zette begon ze te stampen, te gooien met haar voer bak en van alles en nog wat te slopen. We hebben toen besloten 1 buitenhok op het terras open te zetten zodat zij vrij kon lopen wanneer ze wilde. Dat doet ze nu nog steeds. Ze heeft er ook geen moeite mee als ze eens een paar uur in haar hok moet zodat Bugsy en Bunny lekker in de ren kunnen huppelen, rennen, springen, klimmen en luieren.

Het had ook zijn positieve kanten. Snoopy en Beertje zijn ‘opgevoed’ door een ondertussen zeer dierenliefhebbende familie die vanwege allergie eigenlijk geen konijnen durfde te nemen, we hadden afgesproken dat als het niet zou gaan, ze de nijntjes weer terug kon brengen. De kans dat ze terug komen is nul. En als ik hoor hoe de konijntjes het daar hebben zijn ze nu veel beter af, ze krijgen eerder teveel aandacht dan te weinig!

Ik heb nu 5 konijnen en ondertussen ook een poes, uit het asiel en het is de allerliefste poes! Ik zou ze allemaal voor geen goud willen missen.

Daisy