Mijn ervaring bij de dierenarts
Door Angela Kramer

Een tijdje terug moest mijn konijn Chiana gesteriliseerd worden. Ik heb me zo goed mogelijk proberen voor te bereiden op de operatie door er zoveel mogelijk informatie over te lezen. Het is een nogal ingrijpende operatie, en ik wilde dat Chiana zo goed mogelijk behandeld werd.

Ik had hier in de buurt een dierenarts gevonden die veel verstand van konijnen heeft, maar ik was er nog nooit geweest. Toen ik hem belde voor een afspraak kreeg ik de assistente aan de lijn. Ik had een hele hoop vragen: of de arts een gasnarcose zou gebruiken, of hij haar vocht toe zou dienen, of hij alles (eierstokken, baarmoeder etc) weg zou halen, etc.
De assistente zei dat dat allemaal mogelijk was, en dat ik dat allemaal rustig op het spreekuur met de dierenarts kon bespreken. Ze maakte een afspraak voor over een week. 's Ochtends kon ik dan op het spreekuur met de dierenarts overleggen, en 's middags zou ze dan geopereerd worden, en dan kon ze aan het eind van de middag weer naar huis.

Een week later ging ik dus met Chiana naar de dierenarts. Ik was vreselijk zenuwachtig en gelukkig had ik van te voren al mijn vragen op een papiertje geschreven. Ook had ik me voorgenomen om de operatie niet door te laten gaan als ik er geen vertrouwen in zou hebben.
Toen ik in de behandelkamer kwam stelde de dierenarts zich voor, pakte Chiana uit de doos waarin ik haar had vervoerd. Hij zette haar op de weegschaal, en zette haar weer terug in de doos. Hij was helemaal niet vriendelijk tegen Chiana, hij aaide haar niet of zei niets liefs tegen haar. Toen zei hij: 'Oke, ze wordt vanmiddag geopereerd en dan bellen we wel als je haar weer op kan komen halen'.

Ik was in eerste instantie overdonderd en echt stomverbaasd, want de assistente had gezegd dat we op dat spreekuur de operatie zouden bespreken. Maar ik liet me niet uit het veld slaan, want ik wilde immers het beste voor mijn konijn, dus ik zeg tegen hem: 'Kunt u even uitleggen hoe u de operatie gaat doen? Ik heb er nog een aantal vragen over'.
De dierenarts keek me heel verbaasd aan, alsof ik iets heel erg raars had gevraagd, en zei: 'wat wil je weten dan?'

Dus ik begon met mijn eerste vraag van mijn lijstje, over wat voor narcose hij zou gaan gebruiken. De dierenarts zei: 'we geven haar een prikje en dan gaat ze slapen en dan opereren we haar. Meestal is dat genoeg, als ze toch te vroeg wakker wordt dan geven we haar nog wat gasnarcose erbij'.
Ik zei hem dat ik overal had gelezen dat gasnarcose beter is dan een prik, en dat ik dus liever had dat hij gasnarcose gebruikte.
Hij was er duidelijk niet blij mee dat ik me zo bemoeide met de operatie, maar dat kon me op dat moment niets schelen.

Mijn volgende vraag ging over of hij de baarmoeder ook weg zou halen bij de operatie. Een van de redenen dat ik Chiana liet steriliseren was namelijk uit voorzorg tegen baarmoederkanker. Sommige dierenartsen halen alleen de eierstokken weg bij een sterilisatie.
De dierenarts zei: "alleen de eierstokken is genoeg. De baarmoeder verschrompelt dan vanzelf. Mocht de baarmoeder overaktief lijken, dan halen we hem wel weg, anders niet."
Dus ik zei: "maar dan is er nog steeds gevaar voor baarmoederkanker."
"Nee", zei hij, "die baarmoederkanker wordt veroorzaakt door de hormonen van de eierstokken."
Toen heb ik gezegd dat ik toch liever had dat hij alles eruit haalde en dat zou hij dan doen, zei hij. Maar hij vond het nogal overdreven bezorgdheid van mij.

En zo had ik nog meer vragen, maar hij wilde eigenlijk maar weinig informatie geven. Want hij ging er vanuit dat ik er toch niets van zou begrijpen. "Dat zegt je toch allemaal niets", zei hij steeds, terwijl ik me er zoveel mogelijk op heb proberen voor te bereiden door er van alles over te lezen enz! Ik begreep de dingen die hij vertelde prima. 

Hij wilde in eerste instantie ook geen vocht toedienen, want dat was niet nodig. Ze zou toch meteen weer gaan drinken volgens hem. Dus ik zei dat konijnen gauw uitdrogen en er vaak konijnen zijn die niet gaan drinken, en dat ik graag vocht toegediend zou willen hebben. Nou, uiteindelijk zou hij dat dan ook maar doen. Maar ook dit vond hij weer overbezorgdheid van mij.

Ondanks dit alles besloot ik de operatie toch door te laten gaan. De dierenarts kwam op mij over als een konijnkundige dierenarts, die echt wel weet wat hij doet. Hij houdt alleen niet van mensen die zich met hem bemoeien. Ik moest erg aandringen om bepaalde dingen gedaan te krijgen, maar uiteindelijk zou hij de operatie toch op 'mijn' manier doen, dus ik was redelijk gerust dat het goed zou gaan.

Toen ik haar eindelijk weer op mocht halen, zei dat assistente dat Chiana 10 dagen een antibioticakuur moest krijgen omdat er iets mis was met haar urine. Wat precies kon ze me niet vertellen, en de dierenarts was al naar huis. In het dossier van Chiana stond alleen dat de urine troebel was en stonk. Meer kon ze me niet vertellen.
Ik vond het nogal een vreemde zaak omdat ik nooit wat had opgemerkt aan haar urine, maar omdat die antibiotica ook meteen zou helpen ter voorkoming van infecties heb ik Chiana toch die kuur maar gegeven.

Ook had ik uit voorzorg een pakje Nutrilon Soja gevraagd, om haar daarmee te kunnen dwangvoeren als ze niet uit zichzelf zou gaan eten. De assistente zei dat ik gewoon terug moest komen als ze na 12 uur nog niets gegeten had. Dan zouden ze haar dwangvoeren. 12 uur niet eten is veel te lang voor een konijn, en dwangvoeren kan ik zelf ook wel, dus ik had toch een potje meegenomen.
Gelukkig ging Chiana redelijk snel weer eten, dus die soja was niet nodig.

Toen ik 2 weken later weer terug was bij de dierenarts om de hechtingen te laten verwijderen was de dierenarts een stuk vriendelijker tegen Chiana. Hij zei wat lieve dingetjes tegen haar en aaide haar. Dat was een groot verschil met de eerste keer. Tegen mij was hij nog steeds zo terughoudend met informatie geven.
Ik vroeg hem wat er nou precies was met de urine, en hij zei alleen dat het troebel wat en dat hij daarom die antibiotica had voorgeschreven en dat die antibiotica tevens als voorzorg diende voor eventuele infecties van de wond. Hij had de urine niet laten onderzoeken. Wel kreeg ik een spuitje mee, waarin ik thuis wat urine kon opzuigen om het te laten onderzoeken als ik het verdacht vond.

Voor de rest zei hij dat de wond goed genezen was, en ik kon weer naar huis. Ik vroeg nog of ze even op de weegschaal mocht want ik vond haar zo mager na de operatie. Het was alweer wat bijgetrokken, maar ik wilde het toch even weten. Ze bleek 60 gram minder te wegen dan voor de operatie (toen woog ze 1120 gram). Ik vond het best wel veel gewichtsverlies naar verhouding, maar de dierenarts verzekerde me dat dit niet zo was, en dat ze gauw weer op haar oude gewicht zou zitten.

Opmerking: Als gasnarcose wordt gebruikt is het gebruikelijk dat het konijn een inleidende narcose krijgt, door middel van een prikje. Als het konijn eenmaal slaapt, wordt gasnarcose toegediend. Direct met een kapje beginnen zou ervoor zorgen dat het konijn verschrikkelijk in paniek raakt, en dat moet voorkomen worden. Bekend is ook al een soort plastic doos, met een kleine opening. Het betreffende dier wordt in de doos gezet, en door de opening wordt gasnarcose toegediend. Als het dier slaapt wordt het kapje op de neus gezet. Maryo.