Eind zomer 2000 zomer liep ik met mijn labrador Buster door Pampushout, een klein bos bij Almere, toen ik onder de bomen tussen de struiken iets wits zag. Ik keek nog eens toen tot me doordrong dat het een konijntje moest zijn. Buster werd even een een boom gebonden (hoewel officieel jachthond, zit er weinig jagerigs bij, maar ik wilde het konijntje niet banger maken door die lomperik mee te laten zoeken). Toen ik de struiken inliep zag ik een kartonnen doos op z’n kant met wat voer er in. Verdorie….konijn gedumpt!!!
Iets verderop zag ik het konijntje, dat natuurlijk doodsbang was en ondanks mijn lokpogingen niet kwam, maar zich terug trok en niet meer te zien was.

Ik ben maar naar huis gegaan, wilde ook de ongelukkige hond niet te lang aan de boom laten zitten. Thuisgekomen verontwaardigd vriendin gebeld, we hebben lange broeken aangetrokken (vanwege de menshoge brandnetels) en zijn op de fiets naar het bos gegaan. Ik zal niet tot in details vertellen wat zich in de daaropvolgende uren afspeelde….maar we zijn ruim 2 uur bezig geweest het konijntje te pakken te krijgen. Telkens als het stil zat en we dachten het te kunnen pakken, huppelde het weer verder….hoe we ook lokten en geluidjes maakten en met eten rammelden…..Gelukkig bleef het steeds in de buurt van de doos en uiteindelijk was het zo uitgeput (en wij inmiddels ook) dat niet meer zo oplette en ik het met een houdgreep kon pakken. Ik voelde me vreselijk, want het konijntje schreeuwde, ik plette het zowat, maar het kon even niet anders. We propten het spartelende dier in het doosje. Inmiddels was de mobiel opgeroepen schoonzoon van vriendin met de auto aangekomen met in de kofferbak een konijnenkooi, waar we de vondeling inzetten.

Hoewel we eigenlijk allebei helemaal geen behoefte hadden aan een konijntje, besloot mijn vriendin het te houden: dit was op ons pad gekomen en verdiende een liefdevol tehuis. Dus hooi, stro, enorme kooi en verder alles wat een konijntje gelukkig kan maken, werd meteen gekocht.
Wij hebben een paar dagen last gehad van alle plekken die de brandnetels toch nog hadden weten te raken en het konijntje heeft een paar dagen met oren rechtop als antennes erg gestressed zitten zijn, had pas na een paar weken moed verzameld om de kooi uit te durven, en nu is Flappie heel gelukkig: een schattig konijntje, wit/zwart met prachtige zwart omrande grote ogen, dat dikke vrienden is met de labrador en de harten van iedereen heeft veroverd.

Wat blijft is de kwaadheid van mensen die hun vakantie beginnen met het dumpen van een konijn: een levend wezen, dat je zo weggooit alsof het afval is!
Zou er nu echt na de vakantie weer gewoon een nieuw konijntje worden gekocht?

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

Dinsdag 23 januari 2001 kwam ik terug van de ochtendwandeling met Buster toen ik op de hoek van de straat achter ons een kat zag zitten. Ik liep net te bedenken even een omtrekkende beweging te gaan maken, toen tot me doordrong dat dat geen kat…maar een konijntje was dat suffig midden op de stoep zat!
Wat heb ik met konijntjes??? Buster werd weer aan een boom gebonden en ik naar het konijn. Dat rook even aan mijn vinger en hupste een voortuin in, maar liet daarna zich gelukkig makkelijk pakken. Tja…daar stond ik dan: konijn in de armen, hond aan een boom…..er schoot me te binnen dat de mensen naast het hoekhuis een konijntje in de tuin hebben; dit konijn kon niet anders dan van hun zijn …hoopvol aangebeld…maar nee….niet van hun. Het konijn mocht er even gestald, zodat ik Buster naar huis kon brengen, voordat iemand hem als achtergelaten hond mee naar huis zou nemen.
Op terugweg naar het gestalde konijntje hier en daar aangebeld, om te vragen of de mensen of hun buren misschien een konijn misten….nee.
Het konijntje in een klein hamsterhok mee naar huis genomen en meteen aan de slag om briefjes te maken om in brievenbussen te gooien en op te hangen, ook heel groot in de buurtsuper, en de dierenbescherming gebeld.
Affijn….u zal het al vermoeden: er kwam geen enkele reactie!
Twee dagen later de opgehangen briefjes weer weggehaald: ik was tot de conclusie gekomen dat als de eigenaars niet ZELF iets ondernamen om hun diertje terug te krijgen, ze het lieverdje niet waard zijn. Konijntje kreeg een plekje in de kamer van de nog  thuiswonende jongste dochter, die voor en na haar werk voldoende tijd heeft om hem de aandacht te geven die hij verdient. Het te kleine kooitje is verruild voor een groter leen-exemplaar, we gaan binnenkort op zoek naar een eigen paleisje voor hem.
Het is werkelijk een schatje: bolle wangen, hangoortjes met daartussen een paar lange plukken haar, die zo leuk rechtop staan als hij zijn kopje heeft gewassen.
Gisteren zijn we maar even naar de dierenarts gegaan om het diertje na te laten kijken: het blijkt een zeer gezonde volwassen man te zijn.

En zo hebben wij dus nu een nieuwe huisgenoot, die al snel zijn kooi opeens uitdurfde en vrolijk op een 2 persoons-dekbeddenhoes (neergelegd omdat het linoleum zo glad is onder de konijnenvoetjes) rondhuppelt, helemaal relaxed uitgestrekt gaat liggen, niet schrikt van mensen die de kamer inkomen, geniet van aaien en knuffelen…..kortom een vreselijk lief konijn.
En ook deze keer weer blijf ik me afvragen wat mensen mankeert: hoewel er bij ons nog nooit een dier is weggelopen omdat wij en onze drie kinderen altijd goed opletten, KAN het natuurlijk gebeuren dat een dier ontsnapt…maar dan…Ik zou geen rustig moment meer hebben en er alles aan doen om het terug te vinden.
En wat zal ook dit konijntje hebben meegemaakt: hij zat zo wezenloos midden op de stoep in plaats van ergens dekking zoeken…..
Het is nooit onze bedoeling geweest weer een knagertje in huis te nemen (toen de kinderen klein waren hebben we ze in de meeste soorten en maten gehad), maar deze kleine vondeling, die letterlijk mijn pad kruiste, die willen we niet meer kwijt.
En dit is dan het einde van mijn verhaal: ik ben blij dat we deze twee konijntjes gelukkig hebben kunnen maken. Ik weet dat het ijdele hoop is, maar ik blijf hopen dat mensen nadenken voor ze welk dier dan ook aanschaffen en dat ALS het dier dan toch voortijdig het huis uit moet, ze een nette oplossing zoeken.

Om (mail) vrienden ons nieuwe huisgenootje te laten zien  heb ik een kleine page voor hem gemaakt: http://www.homepages.hetnet.nl/~posnv/nijn.htm

Buster's home page: http://home.wanadoo.nl/pos

 3 febr. 2001